Κύριε διευθυντά
Εχει πλέον καταστεί γενικώς κατανοητό ότι στη χώρα μας η θνητότητα της COVID-19 εμφανίζει σημαντικές διαφορές μεταξύ των μεγάλων νοσοκομείων του κέντρου αφενός και πολλών νοσοκομείων της περιφέρειας αφετέρου. Παρόμοιες διαφορές παρατηρούνται στη θνητότητα και άλλων νόσων καθώς και χειρουργικών επεμβάσεων.
Για την αντιμετώπιση του φαινομένου έχουν προταθεί διάφορα: να αυξηθεί ο αριθμός των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, να γίνουν περισσότερες προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και να βελτιωθούν οι αποδοχές του, να δημιουργηθούν περισσότερες μονάδες πρωτοβάθμιας φροντίδας, να εκσυγχρονιστεί ο μηχανολογικός εξοπλισμός των νοσοκομείων, να αναπτυχθεί περισσότερο η τηλεϊατρική, να υπαχθεί το ιατρικό επάγγελμα στα βαρέα και ανθυγιεινά κ.λπ. Ομως, όλες οι προτάσεις παραβλέπουν τη σημασία που έχει για την έκβαση της νόσου ενός ασθενούς η επάρκεια του θεράποντος ιατρού του. Αυτή η επάρκεια καθορίζεται από την εκπαίδευση του γιατρού. Και είναι σε όλους γνωστό ότι στην πατρίδα μας η ιατρική εκπαίδευση –ιδιαίτερα η μεταπτυχιακή– πάσχει. Σχετικώς πρόσφατα (2/2020) μια επιτροπή επτά ειδικών υπό τον καθηγητή κ. Τούντα αποφάνθηκε ότι στον τόπο μας «το θεσμικό πλαίσιο των ιατρικών ειδικοτήτων παραπέμπει ουσιαστικά στη δεκαετία του 1950». Είναι λοιπόν λογικό να δεχθούμε ότι η στελέχωση όλων των νοσοκομείων μας με καλύτερα καταρτισμένους γιατρούς θα είχε αποτρέψει πιθανότατα πολλούς από τους θανάτους που προξένησε η COVID-19. Παρά ταύτα δεν έχω ακούσει ούτε έναν αρμόδιο –και δεν εννοώ μόνον τα κόμματα– να προτείνει ή έστω να συζητεί την πιθανότητα εκσυγχρονισμού της κατάρτισης του ιατρικού μας δυναμικού, ώστε αυτό να καταστεί επιστημονικώς και επαγγελματικώς επαρκέστερο. Αν η απώλεια ανθρωπίνων υπάρξεων, οι οποίες θα μπορούσαν υπό άλλες συνθήκες να σωθούν, δεν είναι ικανή να μας διεγείρει, διερωτώμαι: πόσες άλλες καμπάνες πρέπει να ηχήσουν, για να δράσουμε; Μήπως φοβούμαστε να θέσουμε «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων»; Ακούει κανείς;
