Κύριε διευθυντά
Η σκορδαλιά χωρίς σκόρδο υπήρξε πάντοτε ένα ζητούμενο της λαϊκής φαντασίας. Δεν ξέρω εάν και πότε αυτό έγινε κατορθωτό. Ξέρω όμως πως κάτι ανάλογο έγινε πραγματικότητα στις ημέρες μας. Εννοώ την πανεπιστημιακή αστυνομία χωρίς αστυνομία.
Μια αστυνομία που είναι και δεν είναι! Δηλαδή όχι κατά τον Αμλετ «to be or not to be» αλλά «to be and not to be». Πράγματι, αυτή η αστυνομία έχει κάτι παγκόσμιες αποκλειστικότητες που θα της άξιζαν να διεκδικήσει μία θέση στο βιβλίο Γκίνες. Είναι αστυνομία αλλά δεν οπλοφορεί. Ισως να είναι εξοπλισμένη με κάτι διακριτικά κλομπ, τα οποία όμως δεν έχουν καμία τύχη όταν έρθουν αντιμέτωπα με τα καδρόνια των αντιπάλων της. Επίσης, άκουσον άκουσον, δεν θα δραστηριοποιείται στον χώρο όπου διαπράττονται οι παρανομίες, δηλαδή στον χώρο του πανεπιστημίου, αλλά… στα πέριξ. Και αν τα πράγματα ζορίσουν, ε τότε δεν έχει παρά να φωνάξει… την αστυνομία. Πώς το έλεγε ο αξέχαστος Σταυρίδης σε μια παλιά ελληνική ταινία; «Γιατρέ, φώναξε γρήγορα ένα γιατρό».
Ετσι είναι, όποιος βαριέται (ή δεν θέλει, ή δεν ξέρει) να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Εμείς όχι δέκα μέρες αλλά δέκα μήνες και βάλε κοσκινίζαμε για να καταλήξουμε να βγάλουμε ένα ψωμί που δεν τρώγεται με τίποτα! Ελλάς το μεγαλείο σου!
