Κύριε διευθυντά
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων στις 4 Οκτωβρίου φέρνει πάντα στο μυαλό μου δύο πράγματα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν θαύματα. Το πρώτο είναι η ίδρυση της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας, το 1975, με πρωτοβουλία της Ελένης Βλάχου, κόρης του ιδρυτή της «Καθημερινής», Γεωργίου Βλάχου, και τη συμπαράσταση του κτηνίατρου Θάνου Βέλτσου, ο οποίος είχε την ιατρική φροντίδα των αδέσποτων. Το σκυλί που είχε ο ίδιος, η Δάφνη, ήταν ένα πρώην αδέσποτο.
Ζούσα τότε στην Αθήνα και, εκτός από τα δύο δικά μου σκυλάκια, στον λίγο ελεύθερο χρόνο μου, φρόντιζα και τα αδέσποτα γατάκια της γειτονιάς που συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Ετσι έγινα μέλος της Φιλοζωικής, που πιο σωστό θα ήταν να λέγεται Ζωοφιλική. Σαράντα επτά χρόνια αργότερα, το έργο που έχει επιτελέσει μπορεί να χαρακτηριστεί, για τα ελληνικά δεδομένα, θαύμα!
Το δεύτερο που, σύμφωνα με τις στατιστικές περί μικρόσωμων σκύλων ράτσας, όπως τα τσιουάουα (ότι είναι φιλάσθενα, πεθαίνουν νωρίς κ.λπ.), θα μπορούσε να θεωρηθεί θαύμα ήταν τα δύο δικά μου τσιουάουα. Αγόρασα τον Τέρι πολύ πριν γίνουν της μόδας (προ της «Νομικά ξανθιάς»). Μερικοί νόμιζαν ότι ήταν… αλεπουδάκι! Θέλοντας να του πάρω μια σύντροφο, κοίταξα στη βιτρίνα ενός κτηνιατρείου που πουλούσε και κουτάβια, και είδα ένα φοβισμένο, κοκαλιάρικο θηλυκό τσιουάουα μαζί με ένα τεράστιο κουτάβι που του έτρωγε όλο το φαγητό. Με πρόβλημα στο πόδι επιπλέον, κανείς δεν θα το αγόραζε, κι έτσι το ακριβοπλήρωσα και το αγόρασα εγώ. Το ονόμασα Τερίνα. Οχι μόνο δεν είχαν κανένα πρόβλημα υγείας, αλλά ζευγάρωσαν ξανά και ξανά, και αυτό το φαινομενικά «μη μου άπτου» πλασματάκι απέκτησε συνολικά πέντε κουταβάκια. Επέζησε ακόμη και όταν, στο δάσος του Λυκαβηττού, την άρπαξε ένα λυκόσκυλο και της ξέσκισε την πλάτη. Ταξίδεψαν μέχρι και Αμερική και πέθαναν δεκαπέντε και δεκαεννιά χρόνων!
