Κύριε διευθυντά
Το κατά πού πάει σήμερα ο «δυτικός κόσμος», στον οποίο και ανήκουμε, και κατά πόσον σωστά πορεύεται, είναι μεγάλη κουβέντα, που μάλλον δεν έχω το μπόι να την κάνω. Φαίνεται πάντως πως ένα τμήμα των δυτικών κοινωνιών, τόσο στην Ευρώπη (Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Σουηδία και πρόσφατα Ιταλία), όσο και στις ΗΠΑ, εδώ και κάμποσα χρόνια (από τις αρχές του αιώνα που διανύουμε και ενωρίτερα), δεν συντάσσεται με την απόλυτη ελευθερία – ασυδοσία, που έχει εναγκαλισθεί η Δύση, σε όλους σχεδόν τους τομείς.
Και αξιώνει σύνορα γεωγραφικά, οικονομικά, θρησκευτικά, προάσπιση των παραδόσεων, των ηθών και της φυσιογνωμίας κάθε λαού, κοινωνική δικαιοσύνη, και ω! του απροσδόκητου, αξιώνει προάσπιση, στήριξη και ενδυνάμωση του θεσμού της οικογένειας. Εστιάζοντας σε αυτό το τελευταίο, αλλά όχι έσχατο κοινωνικό αίτημα, παρακαλώ τους θεράποντες της ελληνικής τηλεόρασης, αν όχι να συστρατευθούν, τουλάχιστον να αποφεύγουν την αποδόμηση του θεσμού, καλλιεργώντας στους νέους και νέες, μέσω των «γνωστών» εκπομπών, ελευθεριάζουσες αντιλήψεις και στάσεις ζωής.
Ταύτα υπ’ όψιν όλων.
