Κύριε διευθυντά
Στην κυριακάτικη «Καθημερινή» της 9ης Οκτωβρίου είδαμε δημοσιευμένο και διαβάσαμε το άρθρο των δικηγόρων – μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, κ. Στάθη Ποταμίτη και Θεόδωρου Σκουζού. Τίτλος του «Η βραδυδικία και οι δικηγόροι».
Το άρθρο αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και τούτο νιώθουμε την ανάγκη να το πούμε όχι μόνον κατ’ ιδίαν, αλλά και δημοσίως, με την παρούσα επιστολή.
Το άρθρο είναι σημαντικό διότι, μεταξύ άλλων, οι θέσεις του είναι εύτολμες και εμφορούνται από πνοή μεταρρυθμιστική.
Είναι εύτολμες διότι προέρχονται από γραφίδα δικηγόρων. Οι κ. Σ.Π. και Θ.Σ. είναι οι δικηγόροι που αναδεικνύουν ένα πρόβλημα το οποίο δεν θέτουν εκείνοι που έχουν την ευθύνη για τη διαρρύθμιση και τη λειτουργία των δικαστικών θεσμών. Το πρόβλημα ότι το κόστος της δίκης (η δαπάνη) για τον διάδικο που χάνει τη δίκη είναι τόσο χαμηλό, ώστε ουδείς έχει λόγο να μην αρχίσει (με αγωγή, μήνυση και άλλα ένδικα βοηθήματα ή μέσα) μια δίκη, ακόμα και αν γνωρίζει ότι ο νόμος δεν είναι με το μέρος του, ακόμα και αν πιθανολογεί, ακόμα και αν είναι βέβαιος ότι από τη δίκη δεν θα αποδειχθεί νικητής.
Οσο το πρόβλημα αυτό παραμένει ανεπίλυτο, τόσο η κατάσταση που το συνιστά ενθαρρύνει, και πάντως δεν αποτρέπει, την άστοχη, ελαφρά τη καρδία και, όχι σπανίως, κακόβουλη προσφυγή στη Δικαιοσύνη, προσφυγή που στις πλείστες των περιπτώσεων δεν στρέφεται κατά νομικών προσώπων, αλλά κατά φυσικών: συγγενών, γειτόνων, συναδέλφων, συνεργατών, αντισυμβαλλομένων, συγχωριανών, συμπολιτών, κατά γνωστών και αγνώστων. Κατά προσώπων που συχνότατα αδίκως και κατά νόμον αβασίμως άγονται στα δικαστήρια, σε δίκες επί δικών, για να αναλώσουν, ως μη οφείλουν, χρόνο που δεν διαθέτουν και χρήμα που δεν τους περισσεύει, για να βιώσουν ένταση, αγωνία, ακόμα και οδύνη.
Συνέπεια: Κατ’ έτος άγονται στα ελληνικά δικαστήρια πολλές δεκάδες χιλιάδες νέες υποθέσεις, τις πλείστες των οποίων το δικαστικό σύστημα αδυνατεί να επιλύσει ως το Σύνταγμα και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου επιτάσσουν – αν μη τι άλλο, επικαίρως. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλος ο κόσμος, urbi et orbi, γνωρίζει (βλέπε ενδεικτικότατα «Η Καθημερινή», 14.10.2022, σελ. 1, 21, 22.)
Οι κ. Σ.Π. και Θ.Σ. θέτουν, λοιπόν, προς δημόσιο προβληματισμό ένα πρόβλημα της Ελληνικής Δικαιοσύνης που είναι χρόνιο, οξύτατο στην έντασή του, τεράστιο στην έκτασή του και πολλαπλώς ολέθριο στις συνέπειές του. Ομως, δεν το θέτουν απλώς. Το θέτουν κατά τρόπο επαινετά υποδειγματικό, και τούτο προφανώς διότι εμφορούνται από την πεποίθηση ότι, ως δικηγόροι, είναι όντως συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης, συναυτουργοί των καλών και των κακών κεφαλαίων της Ιστορίας της. Αν η πρωτοβουλία των κ. Σ.Π. και Θ.Σ. δεν εύρει συνέχεια από τους δικαστές/εισαγγελείς και τους (λοιπούς) δικηγόρους, τότε κανένα από τα χρόνια, οξέα προβλήματα της Ελληνικής Δικαιοσύνης δεν πρόκειται να επιλυθεί, ποτέ, όπως άλλωστε τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν επιλυθεί ακόμη, από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
[Ας μας επιτραπεί μια διορθωτική επισήμανση. Το υπό τον τίτλο «Περί πολυδικίας, βραδυδικίας και δικομανίας» δημοσίευμα («Η Καθημερινή», 19.12.2021) που μνημονεύεται στο άρθρο είναι του ήδη υπογράφοντος Διοικητικού Συμβουλίου].
