Κύριε διευθυντά
Αφορμή για την παρούσα επιστολή μου έδωσε το εξαίρετο και με στέρεη επιχειρηματολογία άρθρο του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη, στην «Καθημερινή» της 2-10-2022, «Αλήθεια, ποιος προστατεύει τους κλέφτες;». Του αξίζουν συγχαρητήρια!
Κύριε διευθυντά, είναι λίγο-πολύ γνωστό ότι, σύμφωνα με οδηγία της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, οι κάμερες ιδιωτών δεν μπορούν να βλέπουν δημόσιους χώρους, διότι ενυπάρχει κίνδυνος παρακολούθησης των περαστικών(!) και προσβάλλεται το δικαίωμα στην προστασία της ιδιωτικής ζωής και ότι μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις επιτρέπεται οι κάμερες ιδιωτών να βλέπουν δημόσιους χώρους (βλ. άρθρ. 6 της υπ’ αρ. 1/2011 Οδηγίας της ΑΠΔΠΧ).
Τίθεται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: Αραγε, τα μέλη της Αρχής γνωρίζουν πόσες εγκληματικές πράξεις, κυρίως κακουργηματικού χαρακτήρα, έχουν εξιχνιαστεί από τις παράτυπες κάμερες ιδιωτών που βλέπουν σε δημόσιους χώρους; Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε τη χρησιμότητα των ιδιωτικών καμερών στους δημόσιους χώρους και ποιοι εναντιώνονται σ’ αυτές; Επίσης, μήπως πρέπει να επανεξεταστεί η εφαρμογή εν προκειμένω της αρχής της αναλογικότητας (άρθρ. 25 του Συντάγματος); Στην ΑΠΔΠΧ υπάρχουν εξαίρετοι δικαστές (για τους της Πολιτικής και Ποινικής Δικαιοσύνης έχω ιδίαν αντίληψη). Σε άλλες περιπτώσεις, η ΑΠΔΠΧ επιδεικνύει ευρύτητα πνεύματος και λαμβάνει καινοτόμες αποφάσεις προς ικανοποίηση δίκαιων αιτημάτων πολιτών (οράτε, μεταξύ άλλων, ενδεικτικά περιοδικό Δίκη τ. 33, σελ. 1235).
Ετσι, αναμένουμε ότι με την ίδια ευρύτητα πνεύματος θα αντιμετωπίσει και το θέμα των ιδιωτικών καμερών για λόγους προφανείς. Αλλως, στην προκειμένη περίπτωση –έχοντας υπόψη και το γνωστό βιβλίο του διακεκριμένου δημοσιογράφου Γιάννη Μαρίνου– είμαι υποχρεωμένος να αναρωτηθώ: Υπάρχει κοινός νους;
Συνταξιούχος δικαστής
