Κύριε διευθυντά
Η πρόσφατη παρασημοφόρηση επιφανών συγγραφέων και καλλιτεχνών από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας συγκίνησε όλους τους Ελληνες. Τα μυθιστορήματα του Θανάση Βαλτινού και της Ρέας Γαλανάκη, η ποίηση του Νάσου Βαγενά και του Μιχάλη Γκανά, η απολαυστική ηθοποιία της Ρένης Πιττακή για πολλές δεκαετίες (οι γηραιότεροι τη θυμόμαστε στις πρωτοποριακές παραστάσεις του Καρόλου Κουν στο Θέατρο Τέχνης της οδού Σταδίου) ενσαρκώνουν ένα μεγάλο μέρος της ψυχής του έθνους μας – της ψυχής που η γενιά μας θα κληροδοτήσει στην επόμενη γενιά.
Δεν αρμόζει να αναφερθώ σε συγκεκριμένα έργα των συγγραφέων, σε εξαιρετικές παραστάσεις, μουσικές εκτελέσεις, κοινωνικά επιτεύγματα. Ο Γιώργος Σεφέρης στην ομιλία του στην απονομή του βραβείου Νομπέλ μίλησε για «ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου» – ένας μικρός τόπος με τεράστια παράδοση όπου η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ να μιλιέται. Η Ελλάδα θα παραμείνει πάντα μικρόσωμη σε σχέση με τους γίγαντες του πλανήτη αλλά, χάρη στην ενδόμυχη πίστη που τη διαπνέει, θα διεκδικεί πάντοτε την αναγνώριση της ιστορίας της, την πλούσια διαχρονική εκφραστικότητα της γλώσσας της, τη δικαιωματική της συνύπαρξη με τον παγκόσμιο πολιτισμό που ξεκίνησε από την ελληνορωμαϊκή Ευρώπη.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μάς εμπνέει και μας δυναμώνει, καθορίζει σημαίνουσες όσο και παραδειγματικές επεκτάσεις του ελληνικού πολιτισμού και ταυτόχρονα εμπλουτίζει τον θεσμό που υπηρετεί. Τη χειροκροτούμε και την ευχαριστούμε.
