Κύριε διευθυντά
Επ’ ευκαιρία της επετείου του Επους του ’40, μια ελάχιστη αναφορά η επιστολή μου σε μία από τις πιο αγνές και αυθόρμητες μορφές πατριωτισμού, που γέννησαν οι εθνικές περιπέτειες της χώρας μας: στη «Φανέλα του Στρατιώτου».
Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ένα περιοδικό, νομίζω ο «Ταχυδρόμος», είχε οργανώσει έναν διαγωνισμό ερωτικής επιστολής. Οι επιστολές θα έπρεπε να είναι παλαιοτέρων εποχών και η αυθεντικότητά τους να υποστηρίζεται από την αποστολή στο περιοδικό αυτούσιου τού, κατά κανόνα, χειρόγραφου περιεχομένου τους.
Ενα από τα βραβεία του διαγωνισμού απέσπασε η επιστολή μιας Ελληνοπούλας, ονόματι Ελπίδα. Ανακαλώ ό,τι απέμεινε στη μνήμη μου από τα λόγια της επιστολής που συνόδευε το δεματάκι της Ελπίδας προς τον αγαπημένο της στο μέτωπο, τον χειμώνα του ’40. Πώς να ξεχάσεις την, λες και έντεχνη, θαυμαστά αυθόρμητη τρυφερότητα που εκπέμπει αυτό το κειμενάκι(;!): «(…) Πλέκουμε όλες στη γειτονιά – και μη γελάς παρακαλώ… Η καθεμιά για κάποιον, μα η (…) για όλο τον στρατό, η ζωηρή… Απ’ της μικρής σου Ελπίδας τα δάχτυλα είναι φτιαγμένα τα πλεχτά που σου στέλνω. Το πουλόβερ άκομψο, μα χνουδωτό και το κασκόλ, μακρύ μακρύ τρεις βόλτες να το φέρνεις. Δεν είχα χνάρια… Τα χέρια κι η αγκαλιά μου που τόσο τα ψαχούλευες μου δώσαν τα μέτρα σου».
Τι έχετε να πείτε; Δεν μοιάζει σαν να βγήκε από την πένα του Ελύτη;
