Κύριε διευθυντά
Το μεταναστευτικό παραμένει ένα τεράστιο, πολύπλευρο και συνεχώς εξελισσόμενο ζήτημα. Από την Ειδομένη και τη Μόρια μέχρι σήμερα την προσβολή των συνόρων του Εβρου το καλοκαίρι του 2020 και τα πρόσφατα ναυάγια των Κυθήρων και της Ρόδου έχουν περάσει σχεδόν 8 χρόνια. Η πρώτη σχετική επιστολή μου στην έγκριτη εφημερίδα σας με τίτλο «Κραυγή αγωνίας από τη Χίο» δημοσιεύθηκε τον Νοέμβριο 2017.
Αν οι εξελίξεις των μεταναστευτικών ροών εμπεριέχουν κάποια ελπίδα για τη χώρα μας, η ελπίδα αυτή εκφράζεται από την επιτυχή (οψέποτε και ευτυχή) ενσωμάτωση μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Με αυτό κατά νου, επικαλούμαι τρία λαμπρά παραδείγματα: τον γνωστό σε όλους Γιάννη Αντετοκούνμπο και την οικογένειά του, τη Λουίζα Γε, Χιώτισσα κινεζικής καταγωγής και από φέτος αριστούχα φοιτήτρια της σχολής ναυπηγών μηχανικών του ΕΜΠ («Κ» 1.10.2022) και την υποδειγματική μαθήτρια λυκείου Θεσσαλονίκης Βεατρίκη Ντούγκου.
Μετανάστευση στην Ελλάδα συνεπάγεται παραδοχή και συνειδητή βίωση της ελληνικότητας, επίτευγμα καθόλου εύκολο για τους περισσότερους αλλοδαπούς. Η σταδιακή ενσωμάτωσή τους στα ελληνικά ήθη και έθιμα εμπλουτίζει όχι μόνον τους ίδιους αλλά και την κοινωνία που τους περιβάλλει. Συχνά άλλωστε επικαλούμαστε τον «Πανηγυρικό» του Ισοκράτη, «Ελληνες καλούνται οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες».
Το υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου ας δανειστεί επιτέλους τρεις φωτεινές σελίδες επιτυχόντων από τις πολλές χιλιάδες σελίδες αποτυχημένων μεταναστών και ας εμψυχώσει τις άθλιες κλειστές δομές και απέλπιδες κοινότητες που συντηρεί με υποδείγματα κοινωνικής ευπραγίας και εμπνεύσεις προόδου. Οι στατιστικές και πολιτικές συνθηματολογίες του υπουργού Μετανάστευσης μόνον απομακρύνουν την εξεύρεση διεξόδου.
