Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» της 16/10 δημοσιεύθηκε ρεπορτάζ της κ. Πέννυς Μπουλούτζα, όπου αναφέρεται ότι το νεοϊδρυθέν Κέντρο Τεκμηρίωσης και Κοστολόγησης Νοσοκομειακών Υπηρεσιών καταγράφει τις αιτίες «των περιστατικών που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία ανάλογα με τη διάγνωση και την περίθαλψη που έλαβαν οι ασθενείς και το οποίο αποτελεί εργαλείο για τη μέτρηση του κόστους του παραγόμενου έργου και την κατάρτιση τεκμηριωμένων προϋπολογισμών…». «Από την καταγραφή της μέσης διάρκειας νοσηλείας προκύπτουν εξαιρετικά χρήσιμα συμπεράσματα για τη νοσηλευτική κίνηση στο ΕΣΥ» και «το όφελος για τον ασθενή θα είναι ποιοτικότερες υπηρεσίες υγείας».
Αναμφίβολα ο ασθενής, που πρόκειται να εισαχθεί σε ένα νοσοκομείο, θέλει να μάθει την προσδοκώμενη διάρκεια και το εκτιμώμενο κόστος της νοσηλείας του. Πρωτίστως όμως ενδιαφέρεται να γνωρίζει ποιες πιθανότητες υπάρχουν να χάσει τη ζωή του ή να έχει επιπλοκές κατά τη διάρκεια της νοσηλείας ή αμέσως μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο. Η θνησιμότητα των νοσηλευομένων αποτελεί τον αυθεντικότερο δείκτη αποτελεσματικότητας κάθε νοσοκομείου και κάθε κλινικής.
Για να μειώσουν τους θανάτους και τις επιπλοκές των ασθενών τους, όσο αυτό είναι εφικτό, πολλές κλινικές των προηγμένων χωρών και μερικές κλινικές της χώρας μας διενεργούν σε τακτά χρονικά διαστήματα διασκέψεις (mortality and morbidity conferences), στις οποίες διερευνώνται ενδελεχώς τα αίτια των θανάτων και των επιπλοκών που σημειώθηκαν στους νοσηλευθέντες στην κλινική. Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξάγονται συμπεράσματα πολύ χρήσιμα για την αντιμετώπιση των επόμενων αρρώστων που θα εισαχθούν στην κλινική. Ακολουθούν δηλαδή οι κλινικές την ίδια λογική που ακολουθούν και όλες οι αεροπορίες του κόσμου έπειτα από κάθε αεροπορικό ατύχημα: διενεργούν εξονυχιστική διερεύνηση του ατυχήματος με κύριο σκοπό όχι την αναζήτηση ευθυνών ή την επιβολή ποινών, αλλά τον προσδιορισμό της αιτίας ή των αιτιών του ατυχήματος, ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον απώλειες ζωών και καταστροφή πολύτιμου υλικού.
Φρονώ ότι θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο αν και εμείς, αντί της μέσης διάρκειας και του κόστους νοσηλείας, καταγράφαμε κατά προτεραιότητα τους θανάτους και τις επιπλοκές που σημειώθηκαν στους νοσηλευομένους στα νοσοκομεία μας. Θα διαπιστώναμε για παράδειγμα ότι, ενώ σε μία χειρουργική κλινική ο αριθμός των θανάτων των υποβαλλομένων σε μια συγκεκριμένη χειρουργική επέμβαση ήταν εντός των ορίων της διεθνώς αποδεκτής χειρουργικής θνητότητας, σε άλλη κλινική η θνητότητα της ίδιας επέμβασης ήταν δωδεκαπλάσια. Επίσης, θα διαπιστώναμε ότι σε πολλές μονάδες εντατικής θεραπείας του κέντρου η θνητότητα της COVID-19 ήταν περίπου 40%, ενώ σε αρκετές μονάδες της περιφέρειας εκτοξεύθηκε άνω του 90% και τουλάχιστον σε μία έφτασε στο ανυπέρβλητο 100%. Και αν διερευνούσαμε επισταμένως τις αιτίες που προκάλεσαν αυτές τις τεράστιες διαφορές, πιθανότατα δεν θα επιβάλλαμε μια αχρείαστη και ανώφελη ποινή, την αποπομπή του διοικητικού διευθυντή ενός νοσοκομείου. Θα ήμασταν ασυγκρίτως αποτελεσματικότεροι, αν στην Ελλάδα εκσυγχρονίζαμε την ιατρική εκπαίδευση, κυρίως τη μεταπτυχιακή, ώστε οι γιατροί μας σε όλη την επικράτεια να είναι επιστημονικώς και επαγγελματικώς επαρκείς.
