Κύριε διευθυντά
Μελέτησα το άρθρο του πρώην υπουργού Εξωτερικών Ν. Κοτζιά στο φύλλο της 17ης Οκτωβρίου και παρακαλώ να μου επιτραπεί η διατύπωση ορισμένων θέσεων, βεβαίως όχι επί προσωπικού, αλλά επί ουσιαστικού πεδίου.
Είναι γνωστό ότι η χώρα μας προ του 1974 είχε υπεροπλία κατά θάλασσα και αέρα έναντι της Τουρκίας. Τον Νοέμβριο 1967, όταν τουρκικά μαχητικά παρεβίασαν τον εναέριο χώρο μας, ο έχων τότε την ευθύνη πτέραρχος Αναγνωστόπουλος έστειλε μήνυμα προς τις τουρκικές και νατοϊκές αρχές, ότι όποιο τουρκικό αεροσκάφος παρεβίαζε εφεξής τον ΕΕΧ μας θα κατερρίπτετο. Απαντες συνεμορφώθησαν. Οχι τόσον διότι είχαμε δίκαιο, αλλά κυρίως διότι είχαμε ισχύ.
Η κατάρριψη έστω ενός drone (λυπούμαι διότι δεν δύναμαι να αποδώσω ελληνικά αυτή τη λέξη, πάντως αν λάβουμε υπόψη μία απόδοση στην αγγλική μόνο κηφήνας με την ευρεία έννοια δεν είναι), με το σκεπτικό ότι οι σχέσεις μας με τη γείτονα είναι σήμερα εξαιρετικά τεταμένες και ασχέτως της στρατιωτικής ισχύος εκάστης, ουδόλως αποκλείεται να οδηγήσει σε απάντηση από την Τουρκία με δραματικές (και) για τη χώρα μας συνέπειες, δεν είναι ορθή ενέργεια. Είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι έχουν σε βάθος προβλέψει μία κίνηση αντιδράσεώς μας στις δικές τους προκλητικές ενέργειες (μάλλον την επιθυμούν) και κατά συνέπεια οι κινήσεις της, όχι πλέον μόνον λεκτικά, θα είναι απολύτως μελετημένες και στο στρατιωτικό πεδίο.
Η πρόταση του κ. Κοτζιά είναι, εκτιμώ, μελετημένη, με βάση την πείρα, τις γνώσεις και την αξία του. Μήπως όμως αυτή τη σκέψη θα έπρεπε να τη θέσει με τον μανδύα του απορρήτου στον ΥΠΕΞ Νικ. Δένδια; Η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας προτάσεως την «καίει». Η Τουρκία, εξάλλου, τυχόν κατάρριψη ενός drone θα την προβάλει ως πολεμική πράξη και με τις γνωστές επικοινωνιακές ικανότητές της πολλούς καλοθελητές θα πείσει, πέραν τυχόν ενεργειών της στο πολεμικό πεδίο. Είμεθα έτοιμοι;
Διερωτώμαι, αντίστοιχη πρόταση είχε γίνει από τον κ. Κοτζιά υπό την ιδιότητά του ως ΥΠΕΞ στον υπεύθυνο πρωθυπουργό κ. Τσίπρα σε περιπτώσεις παραβιάσεων ή παραβάσεων του ΕΕΧ μας από τους Τούρκους, οι οποίες και τότε ήσαν πάμπολλες;
Εναυσμα για βαθύτερες εν προκειμένω σκέψεις μάς δίνουν τα τελευταία νέα:
α) Για δοκιμή βαλλιστικού πυραύλου από την Τουρκία.
β) Οι συζητήσεις Ρωσίας – Τουρκίας για δημιουργία δευτέρου πυρηνικού εργοστασίου στην Τουρκία.
γ) Οι συζητήσεις των ανωτέρω για μετατροπή της Τουρκίας σε κόμβο μεταφοράς ρωσικού αερίου.
Τρία νέα θέματα μόνο τις τελευταίες ημέρες. Λίγο μετά το γνωστό μνημόνιο μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας. Νομίζω, πρέπει όλοι να συμφωνούμε ότι τα εθνικά θέματα δεν πρέπει να τα προβάλλουμε επ’ ουδενί με κομματικό μανδύα. Και να παραδεχθούμε ότι στα διμερή μας βαθιά προβλήματα με την Τουρκία από το 1922 και εφεξής είμεθα σχεδόν μονίμως οι χαμένοι.
Πόσο μας λείπει ένας μόνιμος, με συγκεκριμένη θητεία, υφυπουργός Εξωτερικών. Μεταξύ πολλών άλλων, τα οποία μας λείπουν.
Αλλά τώρα έχουμε εκλογές. Κυριολεκτικά στον πληθυντικό.
