Κύριε διευθυντά
Την παραμονή της αναχωρήσεώς μου για την Αμερική, από το χωριό μου (Μαλακάσι Καλαμπάκας), η ατμόσφαιρα στο σπίτι μου ήταν βαριά. Δεν έβλεπα την ώρα πότε να ξημερώσει, ν’ ανέβω στο λεωφορείο για να φύγει από πάνω μου το βάρος που ένιωθα από το δυσάρεστο αυτό συναίσθημα. Το επόμενο πρωί δεν βγήκα από το σπίτι έως ότου όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες είχαν μπει στο λεωφορείο και ο οδηγός του κορνάρισε για να με ειδοποιήσει ότι ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Ηταν 25 Ιουνίου 1964. Χαιρέτησα την αείμνηστη μητέρα και τις αδελφές μου μέσα στο σπίτι και επέμεινα να μη με συνοδεύσουν μέχρι το λεωφορείο, για ν’ αποφύγω ενδεχόμενο δυσάρεστο θέαμα. Στο λεωφορείο με ακολούθησε μόνον ο αείμνηστος πατέρας που με έπεισε να δεχθώ να με συνοδεύσει μέχρι την Καλαμπάκα. Τελικώς ήλθε μέχρι την Αθήνα. Στην Καλαμπάκα σταματήσαμε για ν’ αλλάξουμε λεωφορείο. Επειδή το επόμενο όχημα για τα Τρίκαλα θα αναχωρούσε σε 45 λεπτά, καθίσαμε σ’ ένα υπαίθριο καφενεδάκι και παραγγείλαμε κάτι να πιούμε. Μας είδε ο αείμνηστος μηχανικός Δημήτριος Ζιάγκας, φίλος του πατέρα μου, και του προσφέραμε καρέκλα για ν’ αλλάξουμε καμιά κουβέντα, γιατί πατέρας και γιος είχαμε γίνει μουγκοί. Κατάλαβε ο Ζιάγκας ότι ταξίδευα και με ρώτησε: «Πού πηγαίνεις, Γιώργο, στην Αθήνα;». «Πιο μακριά, κύριε Ζιάγκα, στην Αμερική».
Ο αείμνηστος Ζιάγκας φάνηκε προς στιγμήν ότι τα ’χασε. Στρεφόμενος προς τον πατέρα μου, είπε με περίλυπο ύφος: «Θανάση, τον χάνεις…». Αν μπορούσα εκείνη την ώρα να πυροβολήσω τον Ζιάγκα, θα το έκανα. Αντιθέτως, ο πατέρας μου με αιφνιδίασε ευχάριστα με την ψύχραιμη απάντησή του: «Μήτσο», άρχισε να λέει, «από Αμερική δεν κατέχω, γιατί δεν έχω πάει. Απ’ ό,τι όμως ακούω, βγάζω το συμπέρασμα ότι είναι πολύ εύκολο να μείνει κανείς εκεί και πολύ δύσκολο να γυρίσει. Ο Γιώργος ας διαλέξει».
Ο αγράμματος πατέρας μου δεν έχασε την ευκαιρία, παρά τη συναισθηματική φόρτιση της στιγμής εκείνης, να μου υποδείξει, εμμέσως πλην σαφώς, ποιον δρόμο εκείνος επιθυμούσε να ακολουθήσει ο γιος του.
