Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το γράμμα αναγνώστη σας (φ. 1/11/2022) έχω να –του– κάνω μια διόρθωση. Σαφέστατα και μπορεί κανείς να είναι τζαμπατζής και στο μετρό, το «κόλπο» το έχω βιώσει πολλές φορές. Σκανάρεις το εισιτήριο/κάρτα σου για να ανοίξουν οι «πόρτες»/μπάρες και μόλις περάσεις αισθάνεσαι κάποιον/α να έχει κολλήσει από πίσω σου. Οχι, δεν επιθυμεί να σε παρενοχλήσει ή να σε κλέψει, αλλά να εμποδίσει τις πλεξιγκλάς πόρτες από το να κλείσουν. Ετσι, και αν βέβαια δεν σταματήσεις εκεί περιμένοντας –με πιθανό «κίνδυνο» το να σε σπρώξει αντί να κάνει πίσω, ή/και τον όποιον διαπληκτισμό ή ύβρι προς το άτομό σου ανάλογα με την ηλικία του «δράστη»–, ο/η τζαμπατζής/ού μπορεί να μπει/βγει από το μετρό άνευ εισιτηρίου.
Ελεγκτές ή/και αστυνομία, βέβαια, εκτός των πολύ κεντρικών σταθμών (Σύνταγμα κ.λπ.), είναι ανύπαρκτοι, οπότε και μου γεννιέται η απορία (μάλλον δύο απορίες): Γιατί να κάνω εγώ τη δουλειά τους με τον όποιον μικρό ή μεγάλο κίνδυνο διαπληκτισμού; Και γιατί να μη γίνουμε όλοι τζαμπατζήδες όταν δεν υπάρχει κανένας έλεγχος πουθενά; Η τελευταία φορά που είδα ελεγκτή είτε σε μετρό είτε σε τραμ ήταν πριν από το 2010 και κυκλοφορώ αρκετά με τα ΜΜΜ, και τα λεφτά που δίνουμε στα εισιτήρια σαφέστατα μπορούμε να τα ξοδέψουμε αλλιώς…
