Κύριε διευθυντά
Στο πολύ ωραίο δισέλιδο αφιέρωμα του Δημήτρη Ρηγόπουλου (Κυριακή 6/11) για το ελληνικό καφενείο, το τέλος μάς αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Μια χαρμολύπη για έναν παράδεισο που έχει χαθεί από τον ορίζοντα. Αλλά και μια σιωπηλή παρακίνηση των αναγνωστών να περιηγηθούν και να ανακαλύψουν τον δικό τους.
Γιατί ένα λαϊκό καφενείο τοποθετείται πέρα από το ευγενές κέντρο που ικανοποιεί άλλες λειτουργίες, σεβαστές και αυτές. Είναι χώρος που όχι μόνο μπορούν να μπουν οι πάντες, αλλά και να αισθανθούν άνετα. Χώρος δηλαδή χωρίς πόζα και στήσιμο. Εκεί που μπορείς να πας με αθλητικά ή φόρμα εργασίας και να… μουντζώσεις αντί να χαιρετήσεις. Και μέρος που να είναι λαϊκό στην πράξη, όχι στα συνθήματα. Δηλαδή να έχει φθηνές τιμές. Και κεράσματα. Να κεραστείς και με διπλή χαρά να ανταποδώσεις. Με αυτή τη συμβολική ανταλλαγή κατακτιέται η συλλογικότητα μεταξύ των θαμώνων.
Και όταν βρει όλα τα παραπάνω, ίσως δει και εμάς στου Ζωγραφίδη. Σε ένα χώρο που δεν έχει χαρακτήρα και χωράει όλους τους χαρακτήρες. Μεσημέρι Παρασκευής, Ιωνίας και Νικαίας. Θα μας δείτε στον υπαίθριο βίο μας.
