Κύριε διευθυντά
Σκεφθείτε την κυρία της φωτογραφίας στο κείμενο της κ. Ηλιάνας Μάγρα με τίτλο «Ευτυχία είναι…», στην «Κ» της Κυριακής 13/11/2022, να είναι ξαπλωμένη ανάσκελα στην οροφή μιας μεταλλικής ντουλάπας «Τσαούσογλου» των αρχών της δεκαετίας του 1960 και να έχει, κρεμασμένα από τους αορτήρες, στα χέρια της τρία όπλα Μ1 συνολικού βάρους 12,9 Κg και άλλα τρία στα πόδια της, για πέντε λεπτά της ώρας. Το σώμα τεντώνεται και κάμπτεται και νομίζεις ότι θα κοπεί στα δύο. Οι μεταλλικές ακμές σού κόβουν τα πλευρά και ο πόνος στη μέση είναι αφόρητος. Αν στη θέση της καλλίγραμμης κυρίας βάλετε έναν νεαρό ταλαίπωρο πρωτοετή Ν. Δόκιμο, θα έχετε μια πλήρη περιγραφή ενός από τα πιο βάρβαρα καψώνια που υφίσταντο οι πρωτοετείς Ν. Δόκιμοι, οι «μούλοι» ή «μουλάρια» εκείνων των βάρβαρων εποχών.
Το καψώνι του «τροχού». Είχα την τύχη να το υποστώ μόνο μία φορά. Οταν άρχισε το τέντωμα και η κάμψη του σώματος, το δέρμα που κάλυπτε την περιοχή της τομής, που είχε γίνει πριν από πέντε χρόνια σε επέμβαση σκωληκοειδίτιδος με διάτρηση και περιτονίτιδα και είχε κλείσει μόνη της, χωρίς ράμματα, έπειτα από 45 ημέρες, άρχισε να διαμαρτύρεται και νόμιζα ότι θα ανοίξει. Μετά φόβου Θεού και μη γνωρίζοντας την αντίδρασή του, το ανέφερα, στον διατάξαντα να υποστώ το καψώνι τεταρτοετούς και αυτός, ευτυχώς, συνειδητοποίησε ότι κάτι κακό θα μπορούσε να συμβεί. Αφαίρεσε τα όπλα, κατέβηκα από την ντουλάπα και δεν ξανανέβηκα. Το μαρτύριο του «τροχού» είχε τελειώσει για μένα. Υπήρχαν βεβαίως όλα τα άλλα καψώνια και ποινές για να με συνετίσουν, να με ανδρώσουν και να με προετοιμάσουν, ώστε να γίνω ένας… άριστος αξιωματικός. Πώς θα ήταν δυνατόν να γίνει αυτό αν δεν έπαιρνα ποινή: «Διότι κατά τη βραδυνή εφοδεία του αξιωματικού φυλακής είχα αστοιχίτους εμβάδας λουτρού» ή «Διότι κατά την έξοδόν μου εθεάθην βαδίζων πλέγδην (αγκαζέ) μετά δεσποινίδος»;
O tempora, o mores!
