Κύριε διευθυντά
Το δώμα μου πίσω από το Caravel έχει κάτι πολύ ελκυστικό, οπτικά ποιοτικό, καθαρά ελληνικό: μου επιτρέπει, κάθε φορά π’ ανοίγω το παραθύρι μου, να βλέπω αριστερά τον Παρθενώνα με τη σημαία μας να κυματίζει, δεξιά τον Λυκαβηττό με το εκκλησάκι του και στο βάθος λίγο γαλάζιο της θάλασσας του Πειραιά. Καλύτερα δεν γίνεται! Πόσο τυχερός, ευλογημένος θα ’λεγα, είμαι!
Αυτά όμως από πάνω, ψηλά. Κάτω είναι κάποιος άλλος κόσμος, η εικόνα αλλάζει και μ’ επαναφέρει στην πραγματικότητα της πόλης. Ολα καλά κι όλα ωραία, που λέει και το λαϊκό άσμα, μέχρις ότου φτάσω με τα πόδια (ο μόνος τρόπος μεταφοράς στο κέντρο) κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Από μακριά, κάτι σαν «οδοντογλυφίδες» με φούντες στην κορυφή τραβάνε τα μάτια μου πάνω τους: πλησιάζοντας βλέπω ψηλούς, πανάσχημους, αναιμικούς φοίνικες από το γνωστό ξενοδοχείο μέχρι τα δύο πρώτα τετράγωνα της Πανεπιστημίου. Μέσα σε τσιμεντένια / πετρωμένα περιβλήματα. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, μια τρύπα / χαντάκι / εκσκαφή, τόσο καιρό τώρα, «μαζεύει» τα μπουκάλια / σκουπίδια των βιαστικών περαστικών.
Είναι το κέντρο της Αθήνας αυτό; Είναι ό,τι καλύτερο μπορούν οι αρχιτέκτονες τοπίου (υπάρχουν πολλοί και ικανοί) να προτείνουν; Είναι ό,τι θέλουμε οι κάτοικοι της αιώνιας πόλης κι οι επισκέπτες τουρίστες ν’ αντικρίζουν; Ελεος…
Ποιος παίρνει αποφάσεις, με ποια λογική και με ποια κριτήρια, είναι υπόθεση άλλων. Εγώ μονάχα μπορώ να πω ότι ίσως οι υπεύθυνοι χρειάζονται μια άμεση επίσκεψη στον οφθαλμίατρο.
Υγεία και καλό χειμώνα.
