Κύριε διευθυντά
Στη δημοσιογραφική δεοντολογία δεν μπορεί να συγχέεται το απόρρητο της πηγής της πληροφορίας με την υποχρέωση προσκόμισης αποδεικτικών στοιχείων δημοσιευόμενης ή απλώς υποκρυπτόμενης κατηγορίας, άλλως συνιστά λίβελο, αναίτια και αβάσιμη προσβολή θιγόμενης προσωπικότητας.
Το βάρος και η ευθύνη της απόδειξης κατηγορίας ανήκει πάντοτε και αποκλειστικά στον κατήγορο. Αλλωστε βασική δικαιική αρχή είναι ότι «όλοι θεωρούνται αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου». Επιπλέον, ουδεμία κατηγορία συνεπάγεται οποιαδήποτε ζημιογόνο συνέπεια για τον κατηγορούμενο μέχρις αποδείξεως του αληθούς της κατηγορίας. Οι πρόγονοί μας καταδίκαζαν με πρόστιμο τους συκοφάντες που, προσάπτοντας ψευδείς κατηγορίες, διέσυραν την τιμή αθώων.
Μήπως θα έπρεπε να ψηφιστεί αυστηρός νόμος για τη μη αποδειχθείσα κατηγορία (συκοφαντία), με πρόστιμο που θα αποτρέπει τους διάφορους ενορχηστρωμένους και μη επιπόλαιους φιλοκατήγορους; Αμυνα κατά του απαράδεκτου και σκόπιμου δημόσιου διασυρμού. Ενα πρόστιμο, ας πούμε, 50.000 ευρώ, συνοδευόμενο και από δημόσια, διά του Τύπου, διαπόμπευση συκοφάντη, θα ήταν άκρως αποτρεπτικό και… θα μείωνε σοβαρά το έργο των δικαστηρίων.
