Κύριε διευθυντά
Τον Ιούλιο του 2021 ξεκινήσαμε με τον σύζυγό μου τη διαδικασία που προβλέπεται για την υιοθεσία παιδιού. Η γραφειοκρατική πλευρά της διαδικασίας αποδείχθηκε σχετικά ευχερής. Στην κοινωνική έρευνα που ακολούθησε, δεν υπήρξαν καθυστερήσεις, η συνεργασία με την κοινωνική λειτουργό (με την εγνωσμένη από πριν –άβολη ωστόσο– προσχώρηση στον ρόλο του διαρκώς κρινόμενου ως προς τη γονεϊκή του επάρκεια) κύλησε απρόσκοπτα. Στα τέλη Ιουνίου του ’22 παρακολουθήσαμε και το πρόγραμμα της Περιφέρειας για την εκπαίδευση των υποψήφιων θετών γονέων και αναδόχων, το οποίο, παρά τον αρχικό μας σκεπτικισμό, αποδείχθηκε πολλαπλά ωφέλιμο: πραγματιστικός προσανατολισμός των εισηγήσεων, γονιμότατη επαφή με άτομα που μοιράζονται μαζί σου την ίδια επιθυμία, παρόμοιες ανησυχίες, κοντινές ελπίδες.
Τέλη Νοεμβρίου του ’22. Η γυάλινη σιωπή της αναμονής. Και στο μεταξύ, «μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη», καταγγελίες, «στόματα που ανοίγουν», σπερμολογίες ίσως, μορφοποιούν αναπόφευκτα τις απορητικές διαδρομές του μυαλού και του συναισθήματος: γιατί η απομάκρυνση ενός παιδιού από τη βιολογική του οικογένεια να συμπίπτει με την (επί μακρόν κατά κανόνα) παραμονή του σε ένα περιβάλλον με λιγότερο ή περισσότερο ιδρυματικά χαρακτηριστικά; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να τηρηθεί το άρθρο 20 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού που προβλέπει η «εναλλακτική επιμέλεια» να «έχει τη μορφή της τοποθέτησης σε μια οικογένεια […], της υιοθεσίας ή, σε περίπτωση ανάγκης, της τοποθέτησης σε ένα κατάλληλο για την περίσταση ίδρυμα» (η υπογράμμιση δική μου); Γιατί στην Ελλάδα δεν προκρίνεται η λύση της «τοποθέτησης σε μία οικογένεια»/ενεργοποίηση του θεσμού της αναδοχής; Πόσο δαιδαλώδεις και χρονοβόρες μπορεί να είναι οι διαδικασίες αποδέσμευσης ενός παιδιού από τις νομικές περιπλοκές, ώστε να διαμορφωθεί το έδαφος για την ένταξή του σε μια θετή οικογένεια;
Σε μια εποχή και μια κοινωνία που μοιάζουν αδύναμες να προστατέψουν το πιο πολύτιμο κομμάτι τους, τα παιδιά, εντείνεται η ανάγκη για ανοιχτές συζητήσεις, ειλικρινείς στους προβληματισμούς που θα κατατεθούν, χωρίς αδικαιολόγητους αποκλεισμούς και άκριτους συμψηφισμούς. Στις συζητήσεις αυτές φρονούμε πως οι άνθρωποι που έχουν δηλώσει αταλάντευτα την επιθυμία τους να αναδεχθούν και να υιοθετήσουν παιδιά (πρέπει να) έχουμε θέση.
