Πολυνομία και κακονομία

Κύριε διευθυντά
Η πολυνομία και η κακονομία έχουν, διαχρονικά, βαθιές ρίζες στη δημόσια ζωή του τόπου. Αποφεύγοντας τη συνήθη μηδενιστική προσέγγιση, επισημειώνω ότι με την επιψήφιση του νόμου 4622/2019 για το «επιτελικό κράτος» καταβλήθηκε προσπάθεια δημιουργίας ικανών προϋποθέσεων αντιμετώπισης του προβλήματος. Ενδεικτικά, μνημονεύω τη θέσπιση αρχών καλής νομοθέτησης, τον καθορισμό ειδικών κανόνων σύνταξης νομοσχεδίων και κανονιστικών πράξεων, όπως, επίσης, την οριοθέτηση της νομοπαρασκευαστικής διαδικασίας, καθώς και την αξιολόγηση της ποιότητάς της. Η πολυνομία που ενδημεί, δεν οφείλεται μόνον στην αναγκαιότητα αντιμετώπισης νεοπαγών βιοτικών ή τεχνολογικών πεδίων ή βελτίωσης υφιστάμενων ρυθμίσεων, αλλά, συχνά, υπηρετεί την πρόσκαιρη αντιμετώπιση αρνητικών γεγονότων της δημόσιας ή ιδιωτικής ζωής, που φαίνεται να απασχολούν, ευρύτερα, την κοινή γνώμη. Για τον σκοπό αυτό επισπεύδεται, σωρευτικά, νομοθετική παρέμβαση προς αποφυγήν δυσμενών κομματικών σχολίων και συνακόλουθων πολιτικών κραδασμών, παρά το γεγονός ότι η υφιστάμενη νομοθεσία παρέχει επαρκή αντιμετώπιση. Η κακονομία, συνήθως, συμπορεύεται με την πολυνομία. Εδώ και αρκετά χρόνια, εστιάζεται στην ένταξη, μετά το πέρας της διαβούλευσης των σχεδίων νόμων και κατά τη διαδικασία εισαγωγής τους προς επιψήφιση στο Κοινοβούλιο, ικανού αριθμού πρόσθετων διατάξεων, υπό μορφήν τροπολογιών. Στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται για διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενο του νόμου και με αποσπασματική ένταξη στο πεδίο της τροποποιούμενης, χωρίς να μπορεί εύκολα να διακριβωθεί ενιαίως το νέο περιεχόμενό της. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια καταβάλλεται σύντονη προσπάθεια αντιμετώπισης του προβλήματος, δεν έχει οδηγήσει σε ικανό περιορισμό της παθογένειας. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η πολυνομία και η κακονομία αντιστρατεύονται το κράτος δικαίου, που αποτελεί κυτταρικό στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος.