Kύριε διευθυντά
Μου κάνει εντύπωση η επιμονή και το πάθος που έχουν επενδύσει οι συλλογικότητες των Εξαρχείων στην προσπάθειά τους να καταργήσουν τον σταθμό της πλατείας τους. Η προσπάθεια αυτή, κατά τη γνώμη μου, γίνεται για λάθος σκοπό από λάθος ανθρώπους, και εξηγούμαι:
1) Ξεκινώντας από την «αντικαπιταλιστική» προσέγγιση των συλλογικοτήτων αυτών θα πρέπει να μας δώσουν έστω και ένα παράδειγμα όπου σε πρωτεύουσες του πρώην ή και του υπαρκτού σοσιαλισμού, που διαθέτουν πυκνότατα δίκτυα μετρό, τέθηκε ποτέ θέμα μη επέκτασης του δικτύου για την αποφυγή «εμπορευματοποίησης» μιας περιοχής.
2) Ενας σταθμός μετρό δεν αποτελεί μόνο αφετηρία αλλά και προορισμό, συνεπώς άποψη για τη δημιουργία του δεν μπορούν να έχουν μόνο αυτοί που δεν θέλουν να υπάρξει σαν αφετηρία (ακόμα και αν δεχτούμε ότι εκφράζουν την πλειοψηφία), αλλά και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του λεκανοπεδίου που θα τον χρησιμοποιούν σαν προορισμό ή και σταθμό μετεπιβίβασης.
3) Σε αντίθεση με την ύπαρξη κοινών σταθμών μετεπιβίβασης με τις γραμμές 2 (Ακαδημία) και 3 (Ευαγγελισμός και Κατεχάκη) η γραμμή 4 δεν θα διαθέτει κοινούς σταθμούς με τη γραμμή 1.
4) Τη μεγαλύτερη «σύγκλιση» της μελλοντικής γραμμής 4 με τη γραμμή 1 παρατηρεί κανείς μεταξύ πλατείας Εξαρχείων και Ομόνοιας (800 μέτρα ή 10 λεπτά με τα πόδια, κατά την Google) με αποτέλεσμα ο σταθμός των Εξαρχείων να συνιστά μία από τις επικρατέστερες επιλογές ανταπόκρισης/μετεπιβίβασης μεταξύ των 2 γραμμών.
Μια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των κατοίκων των Εξαρχείων με αυτούς άλλων περιοχών της Αττικής που δεν διαθέτουν πρόσβαση στο δίκτυο του μετρό, ταλαιπωρούνται με τη χαώδη κατάσταση της επίγειας κυκλοφορίας, τους ζηλεύουν/εξανίστανται για την εύνοια της τύχης που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται, ίσως οδηγήσει σε μια πιο ορθολογική προσέγγιση του θέματος.
