Κύριε διευθυντά
Λίαν αποκαλυπτικό το κείμενο του Παύλου Παπαδόπουλου με το ως άνω θέμα στην «Καθημερινή» της 1ης Νοεμβρίου. Ρίχνει φως σε μία πράξη με έντονο, χωρίς υπερβολή, διχαστικό χρώμα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μεταξύ πρωθυπουργού Τσίπρα και ΥΠΕΞ Κοτζιά, καθώς και μεταξύ Κοτζιά και ΥΠΕΘΑ Καμμένου (Οκτώβριος 2018).
Μέσα από τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες αντίστοιχες πράξεις στην εθνική μας διαδρομή, η συγγραφή της ιστορίας μας δεν θα έπρεπε να έχει τίτλο «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους», αλλά «Ιστορία του Εθνικού Διχασμού».
Σε ένα μείζονος σημασίας εθνικό μας θέμα, μέσα σε όσα πολλά μας αντιμάχεται η Τουρκία, την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., δεν υπήρχε κοινός χειρισμός και συνευθύνη στα τρία σημαντικότερα πρόσωπα της τότε κυβερνήσεως. Ο απλός Ελλην πολίτης, τον οποίο εκάστη κυβέρνηση καλείται να υπηρετήσει, διερωτάται: Είναι δυνατόν τα εν θέματι Προεδρικά Διατάγματα να έφθασαν προ των πυλών του Προεδρικού Μεγάρου ως «πολιορκητικός κριός», να μη γίνει εν συνεχεία η «άλωση» με εντολή του Προέδρου της Δημοκρατίας, να ευτελίζονται οι θεσμοί, να μην υπάρχει βαθιά προσυνεννόηση, συνεργασία και συναπόφαση στους κόλπους της τότε κυβερνήσεως, η δέουσα επαφή της τελευταίας με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και, εξίσου σημαντικό, να μην υπάρχει υπόγεια συμμετοχή και συνευθύνη της τότε αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στο σοβαρότατο αυτό θέμα, ο χειρισμός του οποίου ανά πάσα στιγμή ηδύνατο και δύναται να προκαλέσει ανάφλεξη (και όχι μόνο) με την Τουρκία, και μείζονα εθνική κρίση;
Γιατί σε σοβαρότατο θέμα ασκήσεως πολιτικής είχαμε, ίσως πρωτοφανές, δύο πρωθυπουργούς και δύο υπουργούς Εξωτερικών; Και δεν είναι βαρύ να αποστέλλονται μηνυτήριες αναφορές εμπλέκουσες δύο πρόσωπα, τα οποία είχαν μετά τον πρωθυπουργό τη μεγαλύτερη ευθύνη προωθήσεως των εθνικών θεμάτων; Δυστυχώς, μόνοι μας δίνουμε τα κλειδιά να εισέλθουν στον οίκο μας οι ληστές.
Πιστεύω, όπως πολλοί, οι οποίοι γίνονται καθημερινά περισσότεροι, ότι τη ριζική επίλυση των ανοικτών (είναι πλέον πολλά) διαφορών με την Τουρκία δεν την αποτολμούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις όχι μόνο σκεπτόμενες τυχόν κακή έκβαση, αλλά και από την ανάγκη διατηρήσεώς των στην εξουσία. Θλιβερό.
Πιστεύω ακόμη ότι οι μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας εγνώριζαν ευθύς εξαρχής την αιτία ρήξεως Τσίπρα – Κοτζιά. Και λογικά η Τουρκία εκτιμά ότι δεν θα ασκήσουμε το σχετικό δικαίωμα. Εξάλλου, η επί μακρόν χρόνο μη άσκηση ενός δικαιώματος σημαίνει εν τη πράξει αποδυνάμωση του θέσεως του δικαιούχου.
Διακινδυνεύω επίσης την πρόβλεψη ότι ούτε η σημερινή κυβέρνηση θα προβεί στην επέκταση των χωρικών υδάτων μας στα 12 ν.μ. στα επίμαχα με την Τουρκία σημεία.
Ας απαντήσουν και ας λάβουν θέση στο δημοσίευμα του Π. Παπαδόπουλου οι τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρωθυπουργός, υπουργός Εξωτερικών και υπουργός Αμύνης. Μετά τις αποκαλύψεις έχουν την ευθύνη να το πράξουν. Σκεπτόμενοι ότι απέναντί τους δεν έχουν στρατιωτικούς, διπλωμάτες, στελέχη του κρατικού μηχανισμού κ.λπ., οι οποίοι, δυστυχώς, λίαν σπανίως εκφέραμε ή εκφέρουμε αντιρρήσεις στην πολιτειακή και πολιτική ηγεσία, αλλά τον ελληνικό λαό, ο οποίος ανά τις εποχές έδινε τους νεκρούς των πολέμων και τους μαχητές της απλής καθημερινότητος, οι οποίοι κοπιώντες στηρίζουν το κράτος σε όλες τις λειτουργίες του.
ΥΓ. 1: Ερωτώ, με σεβασμό, τον τέως πρωθυπουργό κ. Τσίπρα γιατί με βάση δήλωσή του (5 Νοεμβρίου 2022) τονίζει ότι τώρα πρέπει να γίνει η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. και δεν το έκανε τότε ως πρωθυπουργός και ως ΥΠΕΞ;
ΥΓ. 2: Ερωτώ, με σεβασμό, τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σαμαρά, ο οποίος σε δήλωσή του (5 Νοεμβρίου 2022) ετάχθη κατά του διαλόγου με την Τουρκία και υπέρ άλλης αντιμετωπίσεως του θέματος:
Ποια είναι αυτή η άλλη αντιμετώπιση;
Εις μάτην θα αναμένουμε τις απαντήσεις.
Εύχομαι να διαψευσθώ.
