Κύριε διευθυντά
Στην Ελλάδα, εκτός από τα τακτικά δικαστήρια, υπάρχει και ένα υπερανώτατο «δικαστήριο» που συνεδριάζει καθημερινώς επί εικοσιτετραώρου βάσεως και ανακαλύπτει αδικήματα, ασκεί τις διώξεις, διεξάγει τις ανακρίσεις, προφυλακίζει τους κατηγορουμένους στα κρατητήρια της σιωπής, τους δικάζει, τους σφραγίζει με αιώνιο και ανεξίτηλο στίγμα, τους καταδικάζει σε θάνατο ηθικό, χωρίς να χρονοτριβεί για να πάρει την απολογία τους και εκτελεί αμέσως την ποινή. Η δίωξη δεν παύει ούτε με τον φυσικό θάνατο του κατηγορουμένου, καμία δικαίωσή του από τακτικά ανώτατα δικαστήρια δεν είναι ικανή να σβήσει το στίγμα με το οποίο σφραγίσθηκε το μέτωπό του και η ποινή του τον ακολουθεί και μετά θάνατον.
Το δικαστήριο αυτό συγκροτείται χωρίς καμία εγγύηση ποιότητος, ανεξαρτησίας, αμεροληψίας και ελευθερίας κρίσεως των δικαστών του και δεν υπάρχει άλλο δικαστήριο για να προσφύγει ο κατάδικος, γιατί οι αποφάσεις του είναι οριστικές, τελεσίδικες και αμετάκλητες. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, Διαδίκτυο) δίνουν μερικές φορές την εντύπωση ότι είναι το υπερανώτατο αυτό «δικαστήριο».
