Κύριε διευθυντά
Το άρθρο σας στην «Καθημερινή» της Κυριακής 11/12 («Η σοφία μιας γενιάς που έζησε πολλά») στάθηκε η αφορμή της επιστολής μου αυτής.
Στα 91 μου χρόνια σήμερα… υπερηφανεύομαι ότι κι εγώ ανήκω στη γενιά αυτή!
Ναι, μας τρομάζει αυτή η πολιτική όξυνση, το εμφύλιο μίσος στις κομματικές αντιπαραθέσεις, η έλλειψη σεβασμού στην αντίθετη γνώμη, η εκτόξευση ύβρεων αντί θέσεων. Ψάχνουν να βρουν αφορμές, ακόμα και σ’ αυτά τα ανεπαίσθητα για να αντιπαρατεθούν τα κόμματα, συχνά με γελοιότητες, και να ξεφύγουν τελείως από την ήρεμη και αντικειμενική αντιμετώπιση ενός συμβάντος.
Εμείς ζήσαμε την πείνα και τον τρόμο της Κατοχής, τρώγαμε χαρούπια και λαχανίδες για χόρτασμα. Ζήσαμε το φοβερό εμφύλιο μίσος που επικράτησε την περίοδο του Δεκεμβρίου 1944 –πράγματι «εφιαλτικό παραμύθι» αφού από καθαρή τύχη επέζησε η τετραμελής οικογένειά μας–, τα τραγικά γεγονότα του εμφυλίου πολέμου, τα μαύρα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Οχι, κύριε Παπαχελά, μη ζηλεύετε «τα κοσμοϊστορικά γεγονότα» που περάσαμε εμείς. Δυσκολεύομαι βέβαια να σας απαντήσω όπως ο φίλος σας, «καλά είμαστε τώρα».
Γιατί βλέπω να παραμένουμε ανεπίδεκτοι μαθήσεως, αποφεύγοντας να αναλύσουμε τα πάθη που μας οδήγησαν ξανά και ξανά σε εθνικές καταστροφές. Τίποτα δεν μας δίδαξε λοιπόν η Ιστορία;
