Κύριε διευθυντά
Θα ήθελα, με την παρούσα, να συγχαρώ τους εκλεκτούς συνεργάτες σας (φύλλο 14/12) για τα τόσο σωστά, νοσταλγικά και θετικά σχόλιά τους, για τον εκλιπόντα, μοναδικό Γιάννη Διακογιάννη, που γέννησε τη σωστή, κομψή και αντικειμενική αθλητική δημοσιογραφία. Tόσο μακριά από την τωρινή οπαδική και «εξεδρειακή» υποκειμενικότητα.
Φυσικά τον θυμούνται, κυρίως, για τις απαράμιλλες τηλεοπτικές μεταδόσεις του, όντας, τουλάχιστον, μια γενεά νεότεροί του… Αλλά, προσωπικά, του οφείλω το πάθος που μου μετέδωσε για τον αθλητισμό, στις ραδιοφωνικές μεταδόσεις του, μέχρι τα 60΄ (πριν από την επέλαση της τηλεόρασης).
Συνέβαλε όσο τίποτε άλλο, στο να με κάνει να πηγαίνω, εγώ βαμμένος Ολυμπιακός*, στην Αλεξάνδρας και να χειροκροτώ την πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό του Γουέμπλεϊ ή να γίνω φίλος με τον Αριστείδη Καμάρα (Κατροδαυλής το πραγματικό του όνομα) όταν γνωριστήκαμε στα θρανία της Νομικής. Ναι, ναι, τότε οι ποδοσφαιριστές έδιναν σκληρές εισαγωγικές εξετάσεις, με επιτυχία, στα πανεπιστήμια.
Θα τον θυμάμαι πάντα στην άκρη των χωμάτινων, τότε, γηπέδων της Αλεξάνδρας ή στου Καραϊσκάκη, καθισμένος σ’ ένα σκαμνάκι, μπροστά σ’ ένα όρθιο, τότε, μικρόφωνο, πάντοτε άψογα και κομψά ντυμένος, να μεταδίδει τους αγώνες.
Αναπαύσου εν ειρήνη, Μεγάλε. Τη δικαιούσαι όσο λίγοι…
* Το 1959, έγινε ο πρώτος σύνδεσμος οπαδών του Ολυμπιακού (με έδρα στη λέσχη του στο Πασαλιμάνι) με γενικό γραμματέα τον υπογράφοντα.
