Η συνεπιμέλεια και περί «ισορροπίας»

Κύριε διευθυντά
Καίριες οι επισημάνσεις στο άρθρο της κ. Τάνιας Γεωργιοπούλου για το θέμα της συνεπιμέλειας σε δημοσίευμα της 27ης/11. Από την καθημερινή πρακτική, η εφαρμογή της συνεπιμέλειας έχει ήδη αποδειχθεί ανέφικτη. Οι παράμετροι αυτής προϋποθέτουν παιδιά «ενήλικα» στη σκέψη και στη βούληση. Παιδιά που οφείλουν, είτε είναι ενός έτους είτε δεκαεπτά, να κατανοούν τον διαφορετικό τρόπο ζωής κάθε γονέα, να έχουν στην πραγματικότητα δύο πορείες ζωής, διαλειμματική ζωή με τη μητέρα ή τον πατέρα αντίστοιχα και απόλυτη προσαρμοστικότητα. Μία άλλη διάσταση είναι η σύνδεση, στο μυαλό πολλών υπόχρεων διατροφής, της συνεπιμέλειας με το ύψος της διατροφής κατ’ αναλογίαν των ημερών διαβίωσης του παιδιού με τον υπόχρεο γονέα και σε απλά ελληνικά ο εύκολος τρόπος για να καταστρατηγείται η υποχρέωση αυτή. Στη δικαστηριακή πρακτική οι αποφάσεις για διατροφή και επιμέλεια παιδιού οδήγησαν στο φαινόμενο των μη εφαρμόσιμων διατακτικών, οι οποίες πολλές φορές δεν μπορούν να εκτελεστούν. Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, όπου οι παιδοψυχολόγοι συστήνουν, χωρίς εξαιρέσεις, τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα της ρουτίνας και της σταθερότητας στη ζωή των παιδιών, ήρθε ένας κάκιστος νόμος να προσθέσει άλλο ένα πρόβλημα σε ήδη ταραγμένες και διαλυμένες οικογένειες, ορίζοντας οι μεν γονείς να έχουν ο καθένας την κατοικία του (μία κατοικία), το δε παιδί να έχει, τουλάχιστον, δύο. Η παραδοχή ότι αυτό το φληνάφημα δεν είναι νόμος που ρυθμίζει, αλλά που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα και ενισχύει εκβιαστικές καταστάσεις με αφόρητη ταλαιπωρία των παιδιών, θα ήταν ένα μεγάλο βήμα για τον απορρυθμισμένο νομοθέτη του. Η σκέψη είναι απλή. Ποιος ισορροπεί πατώντας σε δύο βάρκες.