Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 2/12/2022, ο φίλος κ. Mιχάλης Τσιντσίνης, στη στήλη του «Μάσκες», ασχολείται με τον σταρ-ιερέα, αλλά και θεομπαίκτη μεγάλο, τον παπά Λουπασάκη του Λυκαβητού. Δεν διαφωνώ καθόλου, στην ουσία, με το σχόλιό του και στα όσα γράφει για τις «θαυματουργικές του» ικανότητες. Να μου επιτρέψει, όμως, να διαφωνήσω ριζικά για τη λέξη «ξύλο» και στη φράση «Μεγαλούργησε (ο παπάς) για τις θαυματουργικές ιδιότητες του ξύλου», υπονοώντας, προφανώς, τον Σταυρό του Ιησού Χριστού.
Για τη λέξη «ξύλο», ποτέ, ένας πιστός χριστιανός, δεν αναφέρεται έτσι απαξιωτικά για τον Σταυρό του Κυρίου μας. Και όλες οι εικόνες των Αγίων της Πίστεώς μας είναι από ξύλο, αλλά δεν λέμε π.χ. το ξύλο της Παναγίας ή το ξύλο του Αγίου Νεκταρίου. Δεν αποδίδουμε τιμή και σεβασμό στο ξύλο ή σε άλλο τυχόν υλικό κατασκευής μιας εικόνας Αγίων, αλλά σε αυτό που εκφράζει η εικόνα, δηλαδή στο πρόσωπο της Παναγίας ή κάποιου άλλου Αγίου της Πίστεώς μας. Ετσι ισχυρίζοντο και οι εικονομάχοι του Βυζαντίου, που ταλαιπώρησαν την Αγία μας Εκκλησία και την Ορθοδοξία, για 100 σχεδόν χρόνια.
Ατενίζοντας τον τίμιον Σταυρόν, που βγάζει για προσκύνημα η Αγία Εκκλησία μας, να μαθαίνουμε να συγχωρούμε τους ανθρώπους, όπως και ο ίδιος ο Κύριός μας συγχώρησε τους σταυρωτές του. Ο Σταυρός είναι το σύμβολο θυσίας, νίκης και θριάμβου, με την ζωηφόρον Ανάσταση του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού.
