Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το άρθρο του καθηγητή κ. Αγγελου Χανιώτη («Καθημερινή» του Σαββάτου, 10/12/2022) για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, θα ήθελα να συνταχθώ με την «άποψή» του ότι «η μόνη ξεκάθαρη, μόνιμη και επιστημονικά δόκιμη λύση, είναι η άνευ όρων δωρεά».Οχι η ανταλλαγή, γιατί κατ’ αρχάς δεν υπάρχει ισότιμο ανταλλάξιμο είδος, παρά μόνον εκείνα που βρίσκονται εδώ και περιμένουν στωικά να επανενωθούν με τα συγγενή «εξ αίματος» οργανικά μέλη του ίδιου σώματος. Με εκείνα που έχουν το ίδιο DNA στις μαρμάρινες φλέβες τους και έχουν σμιλευθεί από τα ίδια χέρια. Ο δανεισμός πάλι, ακόμη και σημειολογικά, δεν είναι το καλύτερο άκουσμα, ούτε ιδανική συνθήκη, για μια χώρα με τέτοιο βιογραφικό στα δάνεια.
Η λέξη επιστροφή δεν είναι αδόκιμη για τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι προϋπόθεση για την επανένωση. Για μια οριστική, ιστορική, αρχαιολογική, δεοντολογική και νομοτελειακή επανένωση, άνευ όρων και χωρίς αστερίσκους.
Για μια δίκαιη λύση, όπως συμβολικά ξεκίνησε με το θραύσμα της ζωφόρου, που δόθηκε το 2006 από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ηταν το πρώτο παρθενώνειο θραύσμα που ενώθηκε με τον κορμό και ξαναβρήκε τη θέση όπου ανήκε. Είχα την τιμή να συμμετάσχω στις διαδικασίες παραλαβής, από την πλευρά της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων, όταν ο Αγγελος Χανιώτης ήταν ακόμη καθηγητής στη Χαϊδελβέργη, και συνέβαλε αποτελεσματικά.
Από την άλλη πλευρά, η παγκόσμια μέριμνα για την επανένωση μελών μιας οικογένειας προσφύγων, δεν θα ήταν άστοχη παραπομπή, όσο κι αν φαίνεται πολύ συναισθηματική και δραματικά επίκαιρη, επομένως άκαιρη, για να συσχετισθεί με ένα καίριο, πάγιο αίτημα. Εννοείται ότι εκτός από το όποιο «γράμμα του νόμου» τα κρατάει εκεί, υπάρχει και το «πνεύμα του τόπου» που τα γέννησε, το πνεύμα που γέννησε τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, και όχι μόνον. Ετσι, το Βρετανικό Μουσείο καλείται να κάνει μια γενναιόδωρη υπέρβαση, χάριν ενός μνημείου της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς, που, εκτός των άλλων, «σηματοδοτεί» και την UNESCO και δεν γίνεται να ζει διαμελισμένο.
