Κύριε διευθυντά
Στο εξαιρετικό κείμενο του διακεκριμένου συγγραφέα Σταύρου Ζουμπουλάκη (4/12/’22), με τίτλο: «Τα Χριστούγεννα του Μωραϊτίδη», του Σκιαθίτη διηγηματογράφου και ακαδημαϊκού Αλέξανδρου Μωραϊτίδη (1850-1929), γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην προτίμηση του πεζογράφου στην εορτή των Χριστουγέννων, συνδεδεμένη με τη θαλπωρή των παιδικών του χρόνων στη γενέτειρά του. Τα διηγήματά του ανήκουν στον χώρο της ηθογραφίας και διαπνέονται από έντονη θρησκευτικότητα, όπως ολόκληρη η ζωή του.
Στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις «Με του Βορηά τα κύματα», ο φιλοτάξιδος, σε αντίθεση με τον Παπαδιαμάντη, Μωραϊτίδης, μας δίνει μια ωραία περιγραφή του εσπερινού, το 1898, στη Σμύρνη, στον ναό της Αγίας Φωτεινής με το περίφημο καμπαναριό, που ανατίναξαν οι Τούρκοι πυρπολώντας την ιωνική πρωτεύουσα το 1922. Το απόγευμα κάθε Σαββάτου, καθώς και τις παραμονές των μεγάλων εορτών και δη των Χριστουγέννων, εμφανιζόταν, με όλη του την αίγλη, ο ελληνοχριστιανικός χαρακτήρας της Σμύρνης. Οι καμπάνες όλων των ορθόδοξων εκκλησιών αντηχούσαν χαρμόσυνα και του μεγάλου κωδωνοστασίου της Αγίας Φωτεινής «χτυπούσαν τριπλοκάμπανες κι’ όλο υπερηφάνεια» και ο κόσμος όδευε προς τις εκκλησίες για να ακούσει τους γλυκύτατους ύμνους. Στην Αγία Φωτεινή ο εσπερινός προσελάμβανε πανηγυρικό χαρακτήρα, γιατί χοροστατούσε πάντα ο Μητροπολίτης «με τους ψάλτες, με το ιερόν τους ένδυμα και με τους βοηθούς τους, να ψάλλουν παναρμονίως όλην την ακολουθίαν του εσπερινού, ενώ ο ναός επληρούτο κόσμου». Ιδιαίτερα επισημαίνει την παρουσία ενός τυφλού ψάλτη με γλυκυτάτην φωνήν, «Ω Σμύρνη μου ωραία, πατρίς του τυφλού Ομήρου! Ω γλυκυτάτη Ιωνία, κοιτίς της τέχνης και των γραμμάτων. Τον τυφλόν αυτόν ψάλτην μ’ αρέσει να τον ακούω κάθε πρωί ψάλλοντα τον Χερουβικόν Υμνον και το Αξιον εστίν εις εναρμόνιον πρώτον ήχον. Εχει την καταγωγήν του από τους αοιδούς των Ομηρικών επών· χωρίς άλλο».
