Κύριε διευθυντά
Στον απόηχο των αλλεπάλληλων αποκαλύψεων διαπλοκής και διαφθοράς, που τρεχόντως μας κατακλύζουν, ανακαλώ διδακτικότατο μαγνητοφωνημένο διάλογο μεταξύ Βρετανού λόρδου –79 ετών παρακαλώ– και επισκεπτών του επιχειρηματιών. Ο λόγος της επίσκεψης, η μεσολάβηση του λόρδου για ευνοϊκές ρυθμίσεις επενδύσεών τους στη Μ. Βρετανία. Διδακτικότατο για την πανίσχυρη υποκινησιακή δύναμη της απληστίας, που εκπέμπει. Τον παραθέτω.
Επισκέπτες: Και τι θα μας χρεώσετε για τις υπηρεσίες σας; Λόρδος: Συνάδελφοί σας, για παρόμοιες υποθέσεις, δέχθηκαν να καταβάλουν 100.000 λίρες. Επισκέπτες: Δεν είναι μεγάλη μια τέτοια αμοιβή; Λόρδος: Το θέμα δεν είναι η αμοιβή, αλλά να δεχθώ να βοηθήσω. Και γι’ αυτό πρέπει να μου ανοίξετε την όρεξη…
Κλειδί του διαλόγου, η λέξη όρεξη. Δεν τίθεται, δηλαδή, θέμα διάθεσης, αρχών και πεποιθήσεων, αλλά παρακίνησης. Αντίστοιχης της διέγερσης των σιελογόνων αδένων και της σιελόρροιας, ακαταμάχητης προπομπού κάθε γαστριμαργικής ευωχίας. Η όρεξη, που παραβιάζει τις ανοικτές θύρες της απληστίας, ακόμα και για έναν 79χρονο. Αυτή εξουδετερώνει αξίες και ωθεί, ως «άπληστος πίθος», σε άρση αρνήσεων και αντιστάσεων. Απολαυστική και η –αποδιδόμενη στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον– αποπομπή από το γραφείο του, λομπίστα υπόπτων συμφερόντων, που τον πολιορκούσε όχι και τόσο διακριτικά. Ο Τζόνσον, μόλις διαπίστωσε ότι η κλιμακούμενη εκμαυλιστική αποφασιστικότητα του συνομιλητή του ήταν ικανή για όλα, τον απέπεμψε λέγοντάς του: «Εξαφανίσου, είσαι θρασύς. Αγγίζεις επικίνδυνα τα όρια των προσωπικών μου ηθικών αντιστάσεων…».
