Κύριε διευθυντά
Μετά τα δισεκατομμύρια τηλεθεατών και των λέξεων που γράφτηκαν για το Παγκόσμιο Κύπελλο, με την παρούσα θα ήθελα να απαντήσω στο καίριο ερώτημα: Γιατί το ποδόσφαιρο συγκινεί, συναρπάζει και παθιάζει όσο κανένα άλλο σπορ τον κόσμο;
Η πρώτη απάντηση που έδωσα ήταν το 1998 και το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία, όπου εκατομμύρια Γάλλοι –που το κατέκτησαν για πρώτη φορά– φώναζαν «On a gagné -Κερδίσαμε!». Φυσικά, οι καημένοι, προσωπικά, δεν είχαν κερδίσει τίποτε, αλλά η ταύτισή τους με μια νίκη στην καθημερινή ανούσια, πληκτική και μίζερη (για την πλειονότητα) ζωή τους, έστω και στη φαντασία τους, ήταν μια νίκη.
Η δεύτερη πάει στο μακρινό 1962, όταν ο Ολυμπιακός νίκησε στην Αλεξάνδρας τη Σάντος του Πελέ, που είχε κερδίσει όλους τους αγώνες της ευρωπαϊκής περιοδείας της! Νέος τότε, ένιωσα να με κυριεύει το πανάρχαιο ισχυρό συναίσθημα συμμετοχής σε μια νίκη του φτωχού στον πλούσιο, του μη έχοντος στον έχοντα, του μικρού στον μεγάλο κ.ο.κ.
Κανένα άλλο σπορ δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μια ομάδα με την αίγλη και τα εκατομμύρια π.χ. της Ρεάλ μπορεί να χάσει από μια φτωχή ελληνική ομάδα. Μόνο στο ποδόσφαιρο μπορεί να συμβεί. Ιδού λοιπόν γιατί συναρπάζει το ποδόσφαιρο την παγκόσμια πλειοψηφική φτωχολογιά.
Συμπέρασμα, και για να παραφράσω τον Ενγκελς: «Φτωχοί όλου του κόσμου, ενωθείτε στο ποδόσφαιρο! Η μόνη σας ελπίδα να κερδίσετε κάτι στη μίζερη καθημερινότητά σας!».
