Κύριε διευθυντά
O Πελέ ειδικά, από τα 11 χρόνια μου ήταν κάτι το μαγικό. Από την έκφραση και τον λόγο του, καλός άνθρωπος έδειχνε. Ωστόσο μεγαλώνοντας, όλη αυτή η «αποθέωση» του ποδοσφαίρου με απωθούσε. Οπλο στα χέρια τυράννων. Παπαδόπουλου, Βιντέλα κ.λπ. Στον στρατό στη Λέσχη Αξιωματικών, μόνο γι’ αυτόν μιλούσαν. Τόσα εκατομύρια η αγορά του παίκτη, χαμός στις κερκίδες, πρωταθλήματα, κύπελλα, ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Ενα εθνικιστικό ξεσάλωμα για την πρώτη ομάδα. ∆εν νομίζω ότι το συγκεκριμένο άθλημα πρόσφερε κάτι στον παγκόσμιο πολιτισμό. Το αντίθετο. Απλά δημοφιλές στις μάζες. Η εικόνα του Ασλανίδη επί χούντας με τα μαύρα γυαλιά και του «γραφικού» Παττακού στις θέσεις των επισήμων μού προκαλεί ακόμη και σήμερα εμετική αηδία. Εντελώς αντικουλτούρα, συνοδεία φανατισμού και φασισμού.
