Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο σας στο φύλλο της Κυριακής 11/12/2022, με τίτλο «Η σοφία μιας γενιάς που έζησε πολλά», αποχαιρετάτε τους τελευταίους της γενιάς, που φεύγει. Στη γενιά αυτή ανήκει και ο υπογράφων, που σε λίγες ημέρες θα διατρέχω το 90ό έτος της ηλικίας μου. Στο διάβα της ζωής μου, έζησα, είδα και άκουσα γεγονότα και καταστάσεις, τα οποία, πριν χαιρετήσω αυτόν τον επίγειο κόσμο, σκέφτηκα να τα δημοσιεύσω, ενδεικτικά και λακωνικά, στην «Καθημερινή» την οποία, ως οικογενειακή εφημερίδα, διάβαζα από το 1953, πρωτοετής φοιτητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, και συνεχίζω να διαβάζω μέχρι σήμερα. Στα αυτιά μου, ως μαθητή της Α΄ Δημοτικού, ηχούν ακόμη οι καμπάνες της γενέτειράς μου, των Πετραλώνων Ολυμπίας Ηλείας, με την κήρυξη του πολέμου την 28η Οκτωβρίου 1940 από την Ιταλία κατά της Ελλάδας, και στη μνήμη μου παραμένουν ανεξίτηλα τα λόγια του πατέρα μου, που το βράδυ της κήρυξης του πολέμου, είπε: «Γυναίκα, αύριο φεύγω για το μέτωπο, να προσέχεις τα παιδιά». Με την κήρυξη του πολέμου το σχολείο του χωριού μας έκλεισε, γιατί στρατεύτηκε ο δάσκαλος και τον δάσκαλο έκανε ένας συνταξιούχος δάσκαλος, τρία χρόνια. Μετά το Αλβανικό Επος, άρχισε η κατάρρευση του μετώπου και φάνηκαν οι πρώτοι κατακτητές, Ιταλοί, και έτσι άρχισε η ιταλική κατοχή, που κράτησε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943. Με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους συμμάχους, οι Ιταλοί, από κατακτητές, έγιναν αιχμάλωτοι πολέμου, και τους τρεις Ιταλούς που ζούσαν στο χωριό μας, με πρωτοβουλία του πατέρα μου, που ήταν πρόεδρος της Κοινότητας, οι συμπολίτες μας τους περιέθαλψαν και δεν τους εντόπισαν οι Γερμανοί να τους σκοτώσουν, όπως έκαναν στην Κεφαλονιά, που έφθασαν λίγες μέρες μετά, οπότε άρχισε η βάρβαρη γερμανική κατοχή.
Εζησα, σε ηλικία 9-10 χρόνων, την πείνα, την ξυπολυσιά, τον τρόμο, την εξαθλίωση και τον σκοτωμό των συμπολιτών μου από τους βάρβαρους Γερμανούς. Παράλληλα όμως ζήσαμε, εγώ και όλη η οικογένειά μου, τις θηριωδίες του Εμφυλίου που είχε αρχίσει από το 1943 και ολοκληρώθηκε, στον τρίτο γύρο, το 1946-49, και στη δίνη του οποίου υπήρξε θύμα, την 30ή Νοεμβρίου 1948, ο αείμνηστος πατέρας μου Νικόλαος Σαλακάς, πρόεδρος της Κοινότητας, μαζί με άλλους επτά προέδρους και δημάρχους της ευρύτερης περιοχής. Και από το 1948 άρχισε για εμένα και τον αδελφό μου, που είμαστε ορφανοί πατρός, ένας αγώνας όχι μόνο για να επιβιώσουμε, αλλά και για να σπουδάσουμε σε γυμνάσια και ΑΕΙ. Στον αγώνα αυτό τελικά, αφού παλέψαμε, με τη συμπαράσταση της χήρας μητέρας μας, υπό οικονομικές συνθήκες σκληρές και απερίγραπτες, βγήκαμε νικητές, δεδομένου ότι ο αδελφός μου έγινε ανώτερος εκπαιδευτικός και ο γράφων δικηγόρος, με δικηγορική δραστηριότητα 45 ετών, και νομικός σύμβουλος και προϊστάμενος της Νομικής Υπηρεσίας της ΔΕΗ. Με την πλούσια επιστημονική μου γνώση και την εμπειρία μου, που απέκτησα από τα πέτρινα εκείνα χρόνια μέχρι σήμερα, έχω να συστήσω στους νέους μας, αγάπη για την Ελλάδα μας, συμφιλίωση και πειθαρχία σε νόμους και θεσμούς της χώρας, για το καλό της και για την επιβίωση της Δημοκρατίας, για την οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας από την Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα μέχρι σήμερα.
