Κύριε διευθυντά
Η επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα (και εδώ ας καταστεί σαφές ότι πρόκειται μόνον για τις μετόπες του Παρθενώνα και όχι για άλλα γλυπτά ή εκθέματα της Ακρόπολης, όπως π.χ. η Καρυάτιδα που απέσπασε ο Ελγιν) κυριαρχεί στις πρώτες σελίδες των αγγλικών εφημερίδων. Το θέμα έχει υπερβεί τα όρια του πολιτιστικού και έχει ήδη καταστεί εθνικό ζήτημα για το Η.Β., όπου το Κοινοβούλιο υπό την πίεση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ ίσως αναγκαστεί να αναιρέσει ισχύουσες νομοθετικές ρυθμίσεις για περιουσιακά αποκτήματα του Βρετανικού Μουσείου.
Κατά πόσον μια τέτοια νομοθετική μεταρρύθμιση θα ήταν δυνατόν να αφορά μόνον τα Ελγίνεια και όχι άλλους αρχαιολογικούς θησαυρούς (ελληνικούς, ινδικούς, αιγυπτιακούς ή και άλλων χωρών) παραμένει άδηλο. Κατά πόσο, επίσης, η αντιδραστική αντι-αποικιοκρατική συνείδηση του 21ου αιώνα θα υψώσει απειλητικό ανάστημα και θα εκφράσει νεοπαγείς απαιτήσεις από τα έδρανα του Whitehall εντάσσεται στα δημοκρατικά δικαιώματα των Βρετανών βουλευτών, ανεξαρτήτως εάν εκπροσωπούν μειονότητες ή mainstream politics, όπως δείχνουν πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Κατά ευτυχή (ίσως και αναγκαία…) συγκυρία, οι απόψεις του Τζορτζ Οσμπορν, πρώην υπουργού Οικονομικών, νυν προέδρου του Βρετανικού Μουσείου και του ισχυρού Συντηρητικού λόρδου Ντέιβιντ Φροστ συμπίπτουν στην ανάγκη επιστροφής των γλυπτών στη γενέτειρά τους, κυρίως για λόγους εθνικής ταυτότητας και πεφωτισμένης διεθνούς συνεργασίας σε θέματα πολιτισμών και τεχνών. Δεν υπάρχει άλλωστε αμφιβολία ότι μια τέτοια εμπνευσμένη αγγλοελληνική συνεργασία θα λειτουργούσε σαν φάρος-πρότυπο παγκόσμιας εμβέλειας και θα συνέβαλε καθοριστικά στην αναγέννηση των μεγάλων μουσείων της Δύσης με βάση νέες πολιτισμικές αξίες και ήθη, πράγμα που απαιτείται πλέον από τις διεθνώς εξελισσόμενες κοινωνικές δεοντολογίες. Οσο μεγάλη ανάγκη φαίνεται να έχει η μετα-αποικιοκρατική Βρετανία του ινδικής καταγωγής Ρίσι Σούνακ να παραμείνει αποδεκτή παγκοσμίως σαν σύγχρονη προοδευτική δημοκρατική χώρα, άλλη τόση αναγκαία προνοητικότητα θα πρέπει να επιδείξει στην καλοπροαίρετη συνεργασία της με άλλες Δυτικές δημοκρατίες όπως η Ελλάδα. Η κυβέρνηση των Συντηρητικών «must stay ahead of the game», όχι μόνον όσον αφορά την εθνική συνείδηση των μειονοτήτων της Κοινοπολιτείας, αλλά και ενόψει της απλόχερης πολιτικής των Εργατικών για την επιστροφή των Γλυπτών. Διαφορετικά το ιδιαίτερα βαρύ και για πολλούς απεχθές αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας θα την καθιστά διαχρονικά όλο και λιγότερο αξιόπιστη.
