Κύριε διευθυντά
Πριν από πολλά χρόνια η πολύπειρη γιαγιά μου ρώτησε τον αδελφό μου πώς τα πήγε σε ένα διαγώνισμα στο γυμνάσιο. «Δεν τα πήγα καλά, γιαγιά, γιατί είχα άγχος». Η γιαγιά τού ζήτησε να μετρήσει μέχρι το δέκα, πράγμα το οποίο ο αδελφός έκανε τάχιστα με φανερή δόση απαξίας και ειρωνείας. Αμεσα όμως εισέπραξε την απάντηση: «Οπως διαπιστώνεις, δεν είχες άγχος, άγνοια είχες».
Αυτός ο διάλογος μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό όταν παρακολουθώ εκπομπές «γνώσεων» στις οποίες πέραν της μνημειώδους άγνοιας των διαγωνιζομένων, γίνεται γελοιωδώς από τους παρουσιαστές η επίκληση του άγχους. Τόνοι άγχους κατακλύζουν τα στούντιο και πλημμυρίζουν τους διαδρόμους! Βέβαια ούτε ίχνος ντροπής εκ μέρους των διαγωνιζομένων που χασκογελούν βυθισμένοι στην απίστευτη άγνοια και αυταρέσκειά τους. Ασφαλώς δεν θα υπήρχε κανένα θέμα αν έμεναν στο σπίτι τους και δεν λάμβαναν μέρος σε ανάλογες εκπομπές με περισσή οίηση και αυθάδεια. Το γεγονός ενισχύεται και δικαιολογείται εξοργιστικά από τους παρουσιαστές.
Προκύπτει έτσι το φαινόμενο της δικαιολόγησης των πάντων, που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία σε όλους τους τομείς. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που γνωρίζει την αδυναμία και την ανεπάρκειά του, να εκτίθεται δημοσίως ελαφρά τη καρδία, χωρίς ίχνος αιδούς αλλά, αντιθέτως, με προφανή ευαρέσκεια; Η εξήγηση υπάρχει και είναι η απόλυτη δικαιολόγηση εκ του περιγύρου και η στρεβλή κατανόηση και κάλυψη. Μοιραία καλλιεργείται σε αυτούς τους ανθρώπους η εντύπωση ότι οι ανοησίες και η άγνοια σε αυτόν τον κόσμο όχι μόνο δικαιολογούνται, αλλά επιβραβεύονται και τυγχάνουν γενικής αποδοχής άνευ συνεπειών. Οι άνθρωποι αυτοί παγιώνουν και προσαρτούν άρρηκτα στον χαρακτήρα τους τη γνωστή αυταπάτη. Αποτέλεσμα, η άρνηση αποδοχής άξιων ανθρώπων τους οποίους λοιδορούν από φθόνο και μόνο για τις γνώσεις και τα ιδανικά που κουράστηκαν να αποκτήσουν, καθώς και η αποθέωση της ήσσονος προσπάθειας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στη γνώση της ελληνικής γλώσσας και στην επάρκεια «εκπαιδευτικών» που λαμβάνουν μέρος στις εκπομπές. Εδώ είναι το απόλυτο Βατερλώ και δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Μου φαίνεται ότι ο Λένιν είχε πει ότι «αν θέλεις να σβήσεις ένα λαό από τον χάρτη, κατάργησέ του τη γλώσσα». Θα προσθέσω και τα προσόντα των εκπαιδευτικών.
