Κύριε διευθυντά
Στο νεκροταφείο του Δήμου Χαλανδρίου έχω έναν τριθέσιο οικογενειακό τάφο. Ανάμεσα στη μαρμάρινη πλάτη του κτίσματος και των άνω άκρων των τάφων υπάρχει χώρος στενός, όπου τοποθετούνται συνήθως μαρμάρινες οστεοθήκες. Σε μία από αυτές είχα εναποθέσει τα οστά του πατέρα μου. Κάποιοι σκοτεινοί υπάνθρωποι απέσπασαν και έκλεψαν την οστεοθήκη μαζί με τα οστά. Στο υποτυπώδες γραφείο του Κοιμητηρίου, μου συνέστησαν να απευθυνθώ στον Δήμο Χαλανδρίου. Στον δήμο με παρέπεμψαν να καταγγείλω το γεγονός, πίσω, στο Κοιμητήριο. Αντιλαμβανόμενος το μάταιο της προσπάθειάς μου παραιτήθηκα, μένοντας με την πικρία της προσωπικής μου απώλειας.
Το Κοιμητήριο του Δήμου Χαλανδρίου μοιάζει σαν να είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου άνθρωποι της νύχτας μπαίνουν και βεβηλώνουν τους τάφους των νεκρών.
Ενας από τους μεγαλύτερους δήμους του κέντρου Αθηνών ανέχεται να έχει ένα ακαλαίσθητο και δυσλειτουργικό Κοιμητήριο. Πολύ σύντομα αναφέρω: Σε υποδέχεται μία στενόχωρη και κακομοιριασμένη πύλη, όπου πάσης προελεύσεως επαίτες σου εύχονται «Θεός σχωρέσ’ τα πεθαμένα σου» με απλωμένο χέρι. Ο δρόμος που ανοίγεται μετά την πύλη είναι στενός, στενότατος, καθώς έχει δεξιά του το οστεοφυλάκιο και αριστερά τον ναό για τις εξοδίους ακολουθίες. Παλαιότερα έβγαιναν μπουριά από τους τοίχους του κτίσματος, από σόμπες που χρησίμευαν για τη θέρμανση του εσωτερικού.
Και αν ακόμα ο δήμος αδιαφορεί, απορώ πώς οι δημότες Χαλανδρίου ανέχονται ένα τέτοιο Κοιμητήριο, χρόνια τώρα, στον δήμο τους. Από σεβασμό στους νεκρούς τους, έπρεπε να απαιτήσουν βελτιώσεις, πληρώνοντας και αυτοί τα υψηλά δημόσια τέλη, ενσωματωμένα πάντα στους λογαριασμούς του ηλεκτρισμού, ώστε και η παραμικρή αμέλεια να τους απειλήσει με διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος.
