Κύριε διευθυντά
Είμαι ένας πολύ παλαιός αναγνώστης της εφημερίδας σας. «Προβεβηκώς τη ηλικία» πλέον, όπως θα έλεγε και ο κυρ Αλέξανδρος, που πάντα τις γιορτινές μέρες τον θυμόμαστε.
Αφορμή της επιστολής μου αυτής είναι ο κ. Βασίλης Αγγελικόπουλος με το δημοσίευμά του στο φύλλο της 24-25 Δεκεμβρίου 2022, που μου προξένησε μεγάλη συγκίνηση.
Τα χρόνια που ήμουν παιδί, ήταν χρόνια δύσκολα από πολλές πλευρές. Οι γιορτές όμως των Χριστουγέννων, με τα κάλαντα, τις δεκάρες που μαζεύαμε, τις μυρωδιές της κουζίνας, τα καλλιτεχνήματα της ακούραστης μάνας, το «χρυσό δοντάκι», το φτωχικό ίσως, αλλά γιορτινό τραπέζι, ήταν όλα μαζί, «μια λάμψη μαγική» που έλεγε και το παιδικό ποιηματάκι.
Σήμερα, τα Χριστούγεννα με τα χρυσοστόλιστα δέντρα, την ποικιλία και αφθονία αγαθών, το πλήθος δώρων, τα ταξίδια, τις ποικίλες απολαύσεις, προσφέρουν σε μικρούς και μεγάλους πάμπολλες χαρές και ικανοποιήσεις. Διερωτώμαι όμως, αυτή η «λάμψη η μαγική» γίνεται αντιληπτή;
Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κ. Αγγελικόπουλο, που με βοήθησε, έστω και στιγμιαία, να αντιληφθώ και πάλι την ξεχασμένη λάμψη των Χριστουγέννων.
