Η αναβίωση της αντιπαροχής;

Κύριε διευθυντά
Oταν μιλούν για ανάπτυξη στο υπουργείο Οικονομικών εννοούν προφανώς την… αντιπαροχή, η οποία όντως οργιάζει ξανά. Από το πηλοφόρι, το μυστρί της ΕΡΕ με ανάπτυξη τότε 6% τον χρόνο (τα έγραφε κάποτε και ο Γιάννης Μαρίνος στον Οικονομικό Ταχυδρόμο), η δεύτερη σε ποσοστό μετά την Ιαπωνία τότε, στο 3% με 5% της Ν.Δ. του σήμερα, ο λόγος για την «ανάπτυξη» αυτή ο ίδιος. Η αντιπαροχή. Μη μείνει νεοκλασικό όρθιο, όλα τσιμέντο να γίνουν, ακόμη και το παλιό ζαχαροπλαστείο Πράπα στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος. Ούτε τετραγωνικό εκατοστό ελεύθερου χώρου άκτιστο. Και τι ευειδές αποτέλεσμα! Πολυώροφοι όγκοι από μπετόν υψώνονται ακάθεκτοι, τρομακτικοί, προς τα ουράνια. «Ανάπτυξη» θα πει στα μπαλκόνια ξανά η Ν.Δ. όπως ο ιδρυτής της. Ο πρώτος διδάξας. Η οικοδομή, το πηλοφόρι, το μυστρί, η μπετονιέρα, όλα αυτά μεταπολεμικά οδήγησαν στο ελληνικό οικονομικό «θαύμα» της «ανάπτυξης» μέσω της οικιστικής καταστροφής των πόλεων, ίχνος ομορφιάς, χωρίς πράσινο, χωρίς βιώσιμη κινητικότητα. «Ανάπτυξη», αντιπαροχή και παρκαρισμένη παντού λαμαρίνα. Στη χώρα μας όντως διδάσκεσαι καλαισθησία μέσω της ασταμάτητης λειτουργίας και των πέντε αισθήσεων! Και κάτι ακόμη. Κάντε κι άλλο μετρό, πολύ μετρό. Μήπως κάποτε κτίσετε και στις μεγάλες λεωφόρους. Στη διαχωριστική νησίδα, μπορεί και με κατάληψη λωρίδων κυκλοφορίας, αφού το μετρό λέτε μειώνει τα Ι.Χ. Δεν το πιστεύω, αλλά αφού το λέτε. Κάποιος επιπλέον ελεύθερος χώρος θα βρεθεί να κτίσετε κι άλλο πάντως, δεν μπορεί.