Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ το ρεπορτάζ για την τραγωδία στο Μάτι και σας βεβαιώ ότι περισσεύει ο πόνος αλλ’ όχι μόνον. Περισσεύει και η οργή γιατί έρχεται στη μνήμη η συνέντευξη εκείνου του απερίγραπτου –κατά τη γνώμη μου– υπουργού ο οποίος μας διαβεβαίωνε τότε ότι μελέτησε το ζήτημα πολύ σοβαρά και δεν έβλεπε ότι κάτι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει, δηλαδή μας καθησύχαζε ότι σε επανάληψη του γεγονότος δεν θα ξεπερνούσαμε τους 104 καμένους συμπολίτες μας. Θεωρώ ότι θα ήταν ελάχιστη απονομή δικαιοσύνης να παρίσταται αυτός ο κύριος σε όλη τη διάρκεια της δίκης.
Δυστυχώς, η μνήμη δεν σταμάτησε εκεί. Εφερε την εικόνα τού –κατά τη γνώμη που σχημάτισα– άθλιου θιάσου που γύρω από ένα τραπέζι μοιραίοι και αμήχανοι πουλούσαν το παραμύθι (στις 11 το βράδυ) ότι δεν γνώριζαν τον αριθμό ή εάν ήταν πολλά τα θύματα, με τον αρχηγό τους να ρωτάει εάν επιχειρούν τα εναέρια μέσα!
Φαίνεται ότι η άγνοια είναι βασικό χαρακτηριστικό του, αφού τα εναέρια μέσα σταματούν να επιχειρούν μόλις πέσει το σκοτάδι. Ιδια επίδειξη άγνοιας όταν μας διαβεβαίωνε σε συνέντευξη ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα και εάν υπάρχουν, κάποιος να του τα δείξει (και οι Τούρκοι κάνουν πάρτι). Πιο ευτράπελο το ταξίδι από τη Λέσβο στη Μυτιλήνη.
Ως εδώ διότι «ουκ έστιν τέλος».
