Κύριε διευθυντά
Μάχη ξέσπασε για το ερωτηματικό στον τίτλο της εκδήλωσης «Μένουμε Ευρώπη;» στο Ινστιτούτο Γκαίτε.
Μια ενδιαφέρουσα μάχη που καταδεικνύει και τη δύναμη των σημείων στίξεως.
Πολύ συχνά αρκούν και μόνα τους για να σε χαροποιήσουν, να σε καθηλώσουν, να σε αναστατώσουν. Προσωπικά βρίσκω απρεπείς τις τρεις τελίτσες – προτιμώ να μου τις πει κάποιος στα μούτρα με ξεκουφαίνουν τα πολλά θαυμαστικά, όπως βέβαια και τα κεφαλαία δεν ξέρω, ομολογώ, τι να κάνω με τα κόμματα αν λάβω δε πολλά ερωτηματικά, έχω κοκκινίσει, συνήθως από ντροπή.
Πάντως, η μάχη αυτή μου δίνει την αφορμή να σας στείλω, αντιγράφοντάς το, ένα κείμενο που έχω κρατήσει από το 2007, από την ιστοσελίδα της πολύ ενδιαφέρουσας γκαλερί «Πότνια Θηρών» της οδού Ζαΐμη, στα Εξάρχεια, της οποίας την τύχη δυστυχώς αγνοώ.
«Γαλλία 1862. Οι «Αθλιοι» του Ουγκώ έχουν μόλις κυκλοφορήσει. Ο συγγραφέας αγωνιώντας για τις πωλήσεις του βιβλίου του στέλνει στους εκδότες του την επιστολή: «;». Η απάντηση που λαμβάνει είναι η εξής: «!».
Η παραδειγματική οικονομία της εν λόγω αλληλογραφίας –πέραν του γεγονότος ότι συνιστά υπόδειγμα «ολοκληρωτικής» χρήσης του λόγου– υποδεικνύει τρόπους επικοινωνίας όπου το μέγιστο διά του συντομότερου είναι εφικτό να επιτευχθεί προς όφελος αιτούντος και αιτούμενου δίχως την υπόνοια οποιασδήποτε εκατέρωθεν υποχώρησης.
Κορύφωση μιας τεχνικής της ομοφωνίας δίχως επαναλήψεις, επικαλύψεις ή περιττολογίες. Eνα μοντέλο κυριολεξίας και ταυτόχρονα μια αποθέωση του υπαινιγμού. Aγγιγμα του απόλυτου μέσω του ελάχιστου και αντίστροφα. Τελικά, μια διαδρομή ex nihilo χαρτογραφημένη με εξασφαλισμένη διάρκεια χάρις στις ετερότητες των σημείων της. Mε άλλα λόγια το παράδειγμα ορίζει: συνεννόηση ίσον κοινός τόπος.
Kαι είναι ακριβώς αυτός ο κοινός τόπος (που υπάρχει ήδη ή που πρέπει να δημιουργηθεί) ο κατεξοχήν χώρος στον οποίο καλείται κανείς να επικοινωνήσει όσα διαθέτει ή πρόκειται να αποκτήσει μέσω μιας σειράς επιτυχών συναντήσεων.
Mοναδική προϋπόθεση για την εξασφάλιση της συμμετοχής σε μια τέτοια διαδικασία είναι η αναγνώριση της αναγκαίας συμμετοχής των άλλων».
Ελπίζω να το βρίσκετε επίκαιρο. Θα ήταν ενδιαφέρον, παρεμπιπτόντως, αν ο Ουγκώ, στις μέρες μας, θα ανταπαντούσε στον εκδότη του με ένα έτοιμο emoji / ιερογλυφικό με πλατύ χαμόγελο ή κάπως έτσι :).
