Κύριε διευθυντά
Στον απόηχο της επώνυμης κηδείας του (πρώην και όχι τέως) βασιλιά Κων/νου Β΄ στην Αθήνα, θα ήθελα να σχολιάσω το σχετικό και πολύκροτο διά του Τύπου, μήνυμα-δήλωση του κ. Αντώνη Σαμαρά, ότι «Οι Δημοκράτες δεν αποσιωπούν το παρελθόν τους». Η χρήση του ρήματος «αποσιωπώ» στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι εντελώς αδόκιμη, άστοχη και ετυμολογικά λανθασμένη καθ’ όσον, σύμφωνα με το Λεξικό του κ. Μπαμπινιώτη, το ρήμα «αποσιωπώ» σημαίνει ότι «αποφεύγω σκόπιμα να μιλήσω για κάτι, συνήθως επιλήψιμο, ώστε να μη γίνει γνωστό» (άλλως αποκρύπτω).
Ομως, η σαφής, απόλυτη και αντικειμενική γνώση των δεδομένων επί του συγκεκριμένου θέματος (ήτοι της βασιλείας στην Ελλάδα) δεν είναι δυνατόν ν’ αποτελεί αντικείμενο «αποσιώπησης», για τον απλό λόγο ότι η γνώση αυτή έχει πλέον καταστεί απολύτως «γνωστή» σε όλους, και κατά συνέπεια, ως τοιαύτη, δεν επιδέχεται απόκρυψη, διά της αποσιωπήσεως!
Ανεξάρτητα, πάντως, από τις βαρύγδουπες δηλώσεις του κ. Σαμαρά περί αποσιωπήσεως, λήθης ή μνήμης κ.λπ. κατά τη δική μου άποψη, η ενδεδειγμένη στάση και θέση της Ελληνικής Δημοκρατίας στο ζήτημα αυτό θα έπρεπε να είναι η «Σιωπή» και όχι η «Αποσιώπηση».
Για ένα θέμα που έχει κριθεί, και ουδόλως ενδιαφέρει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν χρειάζονται συσκέψεις και αποφάσεις περί του πρακτέου, απαιτείται απόλυτη «αποστασιοποίηση» και υποδειγματική «Σιωπή», ερμηνευτέα, υφ’ εκάστου… κατά το δοκούν! Αλλωστε, ο τρόπος και ο τόπος ταφής κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού είναι πρωτίστως ζήτημα της Εκκλησίας και όχι της Πολιτείας! Για παράδειγμα, αν το Ελληνικό Δημόσιο είχε αξιοποιήσει τα περιελθόντα σε αυτό κατά πλήρη κυριότητα κτήματα του Τατοΐου (και δη, έναντι καταβολής αποζημιώσεως, συνολικά, μετά των λοιπών βασιλικών ακινήτων, ποσού 13,7 εκατομμυρίων ευρώ) διά της ανεγέρσεως π.χ. στον συγκεκριμένο χώρο ενός σύγχρονου Νοσοκομείου Παίδων (τόσο αναγκαίου στη χώρα), η Εκκλησία θα υποδείκνυε τον διαθέσιμο χώρο ταφής σε κάποιο άλλο Κοιμητήριο των Αθηνών!
Κατόπιν των ανωτέρω, αναρωτιέται κανείς σε τι ωφελεί τόση σπουδή, συζήτηση, και ενασχόληση, κρατικές αποφάσεις και πολιτικές αντιπαραθέσεις, σχετικά με τη διεξαγωγή και κατηγοριοποίηση μιας κηδείας… όταν… ως γνωστόν, ουδείς «αποβιώσας» μέχρι σήμερα (εστεμμένος ή μη, πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός κ.λπ.) δεν κατάφερε να «ιδεί» και να περιγράψει τη δική του κηδεία!..
Αν αυτό καταστεί στο μέλλον δυνατό, είμαι σίγουρη ότι όλοι οι νεκροί, αδιακρίτως, θα συμφωνήσουν τελικώς… ότι παντού είναι ίδιες (αφού όλες στο ίδιο τέλος οδηγούν) όλων των ανθρώπων οι κηδείες… αυτό που τόσο λιτά, απλά και ποιητικά απέδωσε με τους υπέροχους στίχους του ο αγαπημένος μας Νίκος Καββαδίας:
«…κι εγώ που τόσο επόθησα
μια μέρα να ταφώ σε κάποια
θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα ’χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ,
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων
τις κηδείες».
