Κύριε διευθυντά
Γράφει ο κ. Ν. Κωνσταντάρας σε σχόλιο («Κ», 13/1/2023) «Οι εμφύλιοι πόλεμοι των Ελλήνων οδήγησαν στη θέσπιση βασιλείας…».
Πράγματι στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης όλα τα διαγκωνιζόμενα μέρη των επαναστατών, αφού δεν μπόρεσαν να τα βρουν μεταξύ τους (το εγώ δεν έγινε εμείς, όπως λέει ο Μακρυγιάννης), αναζήτησαν εις τα ξένα μια υπέρτερη αρχή στην οποία να πειθαρχήσουν.
Οχι γιατί έλειπαν τα πρόσωπα με ικανότητες και οι ιδέες να φτιάξουν κράτος. Τα πρώτα Συντάγματα (χωρίς βασιλεία) Τροιζήνας και Επιδαύρου διακρίνονται ακόμα και τώρα για δημοκρατικές εμπνεύσεις, καινοτόμες και τολμηρές πρόνοιες για εκείνη την εποχή. Υπήρχαν και ικανότατοι, άριστοι Ελληνες. Παλαιοελλαδίτες, Φαναριώτες, διακεκριμένοι Ελληνες στην Ευρώπη. Λαμπρό παράδειγμα ο πρώτος κυβερνήτης μας. Αλλά υπήρχε και μια (Υμνος εις την ελευθερίαν, στιχ. 142, 143, 144) «δύναμη εχθρική που τυρρανούσε το νου, μαδούσε τις δάφνες και παρέμεινε ανίκητη, η διχόνοια η δολερή», που δεν αναγνώριζε πρωτεία σε κανένα συνέλληνα. Που τους άριστους (Κολοκοτρώνης, Καποδίστριας) τους έστελνε είτε φυλακή είτε στον θάνατο. (Πάλι καλά που στις μέρες μας η αριστεία είναι απλώς ρετσινιά!!) Ούτε αυτός λοιπόν αλλά ούτε και εγώ. Ας έρθει ξένος. Οχι Γάλλος όμως που θα υποστηρίζει το Γαλλόφιλο κόμμα, ούτε Ρώσος γιατί θα είναι με το Ρωσόφιλο κόμμα και ούτε Αγγλος βεβαίως γιατί θα πάει με το Αγγλόφιλο κόμμα. Ας έρθει τότε Βαυαρός. Και κάπως έτσι «φορέσαμε» το Στέμμα και γίναμε Βασίλειο.
Η… αποσυνάγωγος αριστεία οδήγησε τις εξελίξεις και έγραψε την Ιστορία του ’21.
