Κύριε διευθυντά
Πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή πριν από περίπου 84 χρόνια, ο πατέρας μου, φίλαθλος εξ απαλών ονύχων, με πήγε με το ποδήλατό του, μια Κυριακή μεσημέρι, στον πρώτο ποδοσφαιρικό αγώνα της ζωής μου μεταξύ μιας τοπικής ομάδος και του Παναθηναϊκού, που είχε κερδίσει με 3-2. Ημουν δεν ήμουν 11 ετών και έκτοτε το αίμα μου από κόκκινο έγινε πράσινο.
Τώρα, εδώ και αρκετά χρόνια, το αίμα αυτό αρχίζει να ξεθωριάζει όταν βλέπω ελληνικές ομάδες να παίζουν με ξένες και η λαχτάρα μου να κερδίζουν οι ελληνικές είναι κατά πολύ ισχυρότερη από την οπαδική σύνθεση του αίματος, πράγμα που τα εγγόνια μου δεν κατανοούν και δεν μου το συγχωρούν! Δεν μπορούν να διανοηθούν το γαλάζιο του αίματος παρά μόνον όταν παίζει η Εθνική! Είναι όμως δυνατόν, κι ας είσαι Παναθηναϊκός, να βλέπεις τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ να παίζει με ξένη ομάδα και να παρακαλάς να χάσει ο Ολυμπιακός; Είσαι ή δεν είσαι Ελληνας, λέω στα εγγόνια μου, που δυστυχώς δεν είναι φίλαθλοι παρά μόνον οπαδοί.
