Κύριε διευθυντά
Πόσα χρόνια ξεχνάει το ελληνικό κράτος γιατί υπάρχει; 20 χρόνια; 40; 50 ή 100;
Εχουμε υποχωρήσει πολύ, έχουμε πολλές ανισότητες, έχουμε πολλές εξάρσεις, έχουμε συνήθειες που έχουν τόσο πολύ ριζώσει μέσα μας, που δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν ένα κράτος της Ε.Ε. 43 χρόνων.
Κάθε φορά μια μεγάλη καταστροφή μάς γυρίζει στην αυτοκριτική αλλά και σε κοκορομαχίες – είναι μέσα στην ιδιοσυγκρασία μας. Υποσχέσεις, υποσχέσεις, κατηγορίες, κατηγορίες και μετά πάλι αν όχι τα ίδια, τα παραπλήσια. Φωτιές, πλημμύρες, σεισμοί, χιόνια, δυστυχήματα στους δρόμους, στη θάλασσα, στα τρένα. Πόνος πολύς. Κάθε φορά αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος δεν λειτουργεί. Οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το κράτος όμως δεν έχουν αυτή την αίσθηση. Ο τεράστιος δημόσιος τομέας δεν λειτουργεί, γιατί έτσι έχει μάθει, τέρμα. Εχει μάθει να κοροϊδεύει τον ιδιωτικό τομέα με τη ρετσινιά ε… εκεί σάς ξεζουμίζουν. Ξεζουμίζουν; Ο ιδιωτικός τομέας σε όλες τις χώρες αλλά και στην Ελλάδα λειτουργεί με το μότο: «Εάν πας νωρίς, είσαι στην ώρα σου. Εάν πας στην ώρα σου, έχεις αργήσει. Εάν αργήσεις, απολύεσαι». Δεν θέλω να αναφερθώ στον μοιραίο σταθμάρχη και στους υπολοίπους που έφυγαν από τη θέση τους, γιατί έτσι έκαναν προφανώς τακτικά, γιατί έτσι είναι. Οχι μόνο στα τρένα.
Γιατί ένα γράμμα στα ΕΛΤΑ κάνει 10+ μέρες να πάει από τα Σπάτα στην Κω, και 14+ μέρες από την Ελβετία στην Αθήνα (ενώ πηγαίνει σε 3 μέρες, μάλιστα σε 3!, από την Ελβετία στη Σιγκαπούρη). Γιατί ο γερμανικός Τύπος μάς κατακεραυνώνει γράφοντας ότι η Ελλάδα το 1938 είχε περισσότερα τρένα από ό,τι το 2018. Γιατί στην Τουρκία, όπου δεν υπάρχει μονιμότητα στον δημόσιο τομέα, το πλήρως ψηφιοποιημένο κράτος κάνεις τη δουλειά σου σε πληρώνει, δεν την κάνεις, αντίο.
Τη φοβερή εκείνη ημέρα της 1ης Μαρτίου 2023, ο κόσμος είπε δεν πάει άλλο, πρέπει να αλλάξουμε. Ο κόσμος είναι έτοιμος μάλλον να πληρώνει τους φόρους του, να θέλει να πηγαίνει σε σωστό καλό σχολείο, σε καλό κρατικό νοσοκομείο, να οδηγεί στην καλή εθνική οδό, να μπαίνει στο καλό τρένο. Να γίνει επιτέλους όπως ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης, να μην έχει πλήρη, μα πλήρη άγνοια για τη ζωή αυτού που έγινε συμπολίτης του πριν από 43 χρόνια. Και να έχει απέναντί του ένα τίμιο κράτος άξιο σεβασμού (όχι να πετάει Πάτμιος μαγαζάτορας το ΣΔΟΕ στη θάλασσα, ούτε θρασύς επιβάτης τον ελεγκτή του ΟΑΣΑ στον δρόμο, και ο νοών νοείτω).
