Κύριε διευθυντά
Είναι προς τιμήν της «Καθημερινής» της 23/3/2023 η σελίδα που αφιερώνεται στην οπτική, αισθητική, ψυχολογική και εντέλει αντιεκπαιδευτική εικόνα των χώρων του δημόσιου πανεπιστημίου. Με αυτήν εδώ την επιστολή, θα ήθελα να υπογραμμίσω μερικές σημαντικές πλευρές του σπουδαίου αυτού ζητήματος.
Πρώτον, ότι ετούτο το αίσχος είναι μια ακόμη απ’ την ανάποδη πρωτιά της Ελλάδας: δεν υπάρχει πλέον καμιά πολιτισμένη χώρα στον κόσμο με τέτοιο χάλι. Ενα χάλι «οπτικό», το οποίο συνιστά μέτρον μιας βαθύτερης σύγχυσης αξιών, και μιας νηπιακής αντίληψης περί… πολιτικής. Δεύτερον, υπενθυμίζω ότι αυτή η υπανάπτυκτη κατάσταση κρατάει τώρα 40 χρόνια, χωρίς να ενοχλείται η πλειονότητα των φοιτητών μας, ούτε η (τόσο «ευαίσθητη» στα πανεπιστημιακά) ελληνική κοινωνία. Αλλα τόσα χρόνια φωνάζω και γράφω κι εγώ ο έσχατος – κι απάντηση δεν παίρνω από κανένα κόμμα κι από κανέναν πολιτικό επιστήμονα: Από ποια συνταγματική διάταξη προκύπτει ότι αρκεί ένας Ελληνας πολίτης να περάσει τις πανελλαδικές εισαγωγικές εξετάσεις, για να μπορεί θαυματουργικώς να μετατραπεί σε πολίτη «ανώτερης» κατηγορίας, με τα ακόλουθα δικαιώματα: Να μπορεί να προπηλακίζει ή να εξωπετάει άλλους πολίτες (διδάσκοντες, υπαλλήλους, τεχνίτες – δηλαδή πολίτες κατώτερης κατηγορίας), και να αλλοιώνει μπογιατίζοντας τους χώρους εργασίας άλλων πολιτών – οι οποίοι δεν μπορούν καν να προσφύγουν στον φυσικό τους δικαστή…
Ειδικότερα για την οπτική αθλιότητα πολλών πανεπιστημιακών χώρων, είχα προτείνει (σε μιαν επιφυλλίδα μου της 6.7.2008) και το εξής μέτρον: «Οργανώστε επισκέψεις πλήθους πολιτών μέσα στα κτίρια και στις αυλές των ελληνικών πανεπιστημίων. Τη βρωμιά και την ασχήμια που θα συναντήσετε σε πλείστους χώρους, συγκρίνετέ τη με την κατάσταση των δικών σας χώρων εργασίας – και τα ξαναλέμε. Και να σκεφθείς ότι μέσα σ’ αυτήν την “ατμόσφαιρα”, καλούμεθα εμείς και οι φοιτητές μας να ασκήσουμε το ευαίσθητο λειτούργημα της παιδείας και της έρευνας. Ασε τις ανεξίτηλες (άρα συσσωρευόμενες) γραφιστικές αηδίες, με τις οποίες ορισμένοι πιστεύουν ότι θα… σώσουν τη χώρα – αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις συνθήκες λειτουργίας του (δημόσιου) πανεπιστημίου».
Τέλος, μήπως το αφελές ερώτημά μου περί συνταγματικής ισότητας πολιτών θα μπορούσε να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού κατά τις ερχόμενες εκλογές; Αν μη τι άλλο, θα θύμιζε στον λαό μας και τις δικές του ευθύνες.
