Κύριε διευθυντά
Πάντα θαύμαζα τον κ. Nίκο Βατόπουλο για το κουράγιο και την επιμονή του να μπορεί, από τα ερειπωμένα σπίτια της Αθήνας, να ανασύρει και να προβάλλει κάθε φορά κάτι από την ωραιότητα του παρελθόντος τους, που είχε επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας. Θραύσματα μνήμης και βαθιάς θλίψης.
Με θαυμασμό και θλίψη, λοιπόν. Γιατί, ως κάτοικος του κέντρου της πόλης, που έχει το μέτρο σύγκρισης των τελευταίων σαράντα πέντε χρόνων, βλέπω τη συνεχή παρακμή της σε οτιδήποτε την χαρακτηρίζει. Τους ανοιχτούς πια σκουπιδοτενεκέδες, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε σημεία που δεν χωράει ανθρώπου νους, τα κατεστραμμένα πεζοδρόμια και τις συνεχείς επισκευές στις σωληνώσεις κάθε είδους ΔΕΚΟ, που έπειτα από απίστευτες δοκιμασίες των πεζών κλείνουν κακήν-κακώς με τον πιο αντιαισθητικό τρόπο. Την «ελληνική ευρεσιτεχνία» με τους πλαστικούς σωλήνες του αυτόματου ποτίσματος στα βρώμικα και εγκαταλελειμμένα παρτέρια του δήμου. Τη βρώμικη και γεμάτη σκουπίδια εμφάνιση των καταστημάτων που έχουν ξενοικιαστεί και που τα ΕΛΤΑ επιμένουν να τους επιδίδουν την αλληλογραφία τους!
Οχι, η Αθήνα είναι εδώ και χρόνια τριτοκοσμική πόλη και συνεχίζει με ραγδαίο ρυθμό να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια, που νομίζει ότι υπάρχουν ακόμα να κατέβει.
Ομως η πόλη είναι, εκτός από τις δημόσιες υπηρεσίες, κυρίως οι πολίτες της. Και μας βαραίνει όλους, εκτός από τη θλίψη και ευθύνη.
Προσωπικά την αναλαμβάνω συχνά ενοχλώντας με e-mails όσους ενέχονται και δεν ενεργούν. Σταγόνα στον ωκεανό, θα μου πείτε, αλλά μια σταγόνα είμαι και ως σταγόνα ενεργώ.
