Κύριε διευθυντά
Η επιστολή του κ. Ι. Μακρή (18/3/2023) σχετικά με τη χελώνα και τους προσκόπους με συγκίνησε και μου θύμισε δύο προσωπικές ιστορίες.
Είχα κι εγώ, με καμάρι μάλιστα, περασμένο το μαντίλι της οδηγού σε καύκαλο χελώνας, το οποίο, ευτυχώς, έφτασε στα χέρια μου «έτοιμο», χωρίς να μπω στη διαδικασία της «κατασκευής» του. Τότε, ήταν μια αποδεκτή(!) επαφή με τη φύση, παρά το γεγονός ότι ο Νόμος μας όριζε σαφώς ότι «η οδηγός προστατεύει τα ζώα και τα φυτά».
Η άλλη ιστορία αφορά στον πατέρα μου, που γεννήθηκε στο Καστράκι Καλαμπάκας, το γραφικό χωριό που περιβάλλεται από τους βράχους των Μετεώρων, όπου και πέρασε την παιδική του ηλικία. Ενα από τα «παιχνίδια» των παιδιών του χωριού (αρχές δεκαετίας 1920) ήταν να εκσφενδονίζουν χελώνες στα βράχια παρακολουθώντας πώς έσπαζε το καύκαλό τους. Θυμάμαι ότι, κάθε φορά που μας έλεγε ιστορίες από το παρελθόν, βούρκωναν τα μάτια του όταν αναφερόταν σ’ αυτό το γεγονός, νιώθοντας ενοχή και ντροπή για αυτή τους τη «βαρβαρότητα» (δικός του χαρακτηρισμός). Προϊούσης δε της ηλικίας, η ανάμνηση αυτή του έφερνε δάκρυα που κυλούσαν ανεμπόδιστα στα μάγουλά του.
Θεωρώ ελάχιστη εξιλέωση το γεγονός ότι, ενήλικη πια, περιμάζεψα από τον Λυκαβηττό τρεις βαριά τραυματισμένες χελώνες (δεν μπορούσα να φανταστώ τέτοια αιμορραγία από το καύκαλο της χελώνας), που ανέκαμψαν πλήρως και ξαναγύρισαν στη φύση.
Παλιοί, όχι πάντα, καλοί καιροί!
