Κύριε διευθυντά
Ανοιξη του 1979 στην Ιταλία ψήφιζαν για πολλοστή φορά, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ώστε να μπορέσει να σχηματισθεί κυβέρνηση. Ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος, που είχα νοικιάσει στη Marina di Carrara, ιδιοκτήτης ολόκληρης της πολυκατοικίας και λατομείων μαρμάρου στην Carrara, ως βέρος Καρραρέζος, ήταν αναρχικός. Σε ερώτησή μου: Mirco τι θα ψηφίσεις αύριο; Η απάντησή του ήταν: Κομαντάντε, εγώ είμαι αναρχικός αλλά θα ψηφίσω Ντεμοκρατσία Κριστιάνα γιατί δεν υπάρχει καλύτερη λύση.
Ο Mirco είχε βάλει πάνω από την ιδεολογία του το καλό της χώρας του. Μπορεί να ήταν ιδεολόγος αναρχικός, αλλά το μυαλό του ήταν πλήρως συγκροτημένο και όχι άναρχο.
Ας έλθουμε τώρα στην Ελλάδα του σήμερα. Θυμός, αγανάκτηση, προσωπικές απογοητεύσεις, διεκδικήσεις και μικροσυμφέροντα πρέπει να παραμερισθούν όταν, σε γενικές γραμμές, η απερχόμενη κυβέρνηση, παρά τα όσα προβλήματα της έτυχαν και αντιμετώπισε μέσα στην τετραετία, πιστώνεται με περισσότερα θετικά από αρνητικά και επιτυχίες από αποτυχίες. Η χώρα, ύστερα από αναμονή ετών στον βοηθητικό διάδρομο, άρχισε να απογειώνεται. Θα είναι κρίμα να μην την αφήσουμε να συνεχίσει την πτήση της και να την δούμε να κάνει βαριά προσγείωση (Hard Landing). Ας ακολουθήσουμε τη λογική και το παράδειγμα του αναρχικού Μirco.
