Κύριε διευθυντά
Ο Πάσχος Μανδραβέλης («Το δίκιο του κ. Δραγασάκη» 1/4/2023) θίγει ένα σημαντικό ζήτημα που όμως συνήθως περνάει απαρατήρητο: εκείνο της κραυγαλέα διαφορετικής φορολόγησης διαφόρων κατηγοριών εισοδημάτων (μισθών, ενοικίων, μερισμάτων, εσόδων από ελεύθερο επάγγελμα κ.τ.λ.). Γιατί τέτοιες ανισότητες;
Η απλή αριθμητική λογική λέει ότι εισόδημα είναι κάθε χρηματική πρόσοδος που έχω σε μια χρονική περίοδο, ανεξάρτητα από πηγή προέλευσης. Αν π.χ. εισπράττω χρήματα από μισθό, ενοίκια και μερίσματα, το άθροισμα των τριών ποσών αποτελεί το ακαθάριστο εισόδημά μου. Από αυτό αφαιρούνται όλες οι ισχύουσες μειώσεις (αφορολόγητο ποσό, ασφαλιστικές και επαγγελματικές δαπάνες, ιατρικά έξοδα, αποδείξεις κ.τ.λ.) και ό,τι απομένει είναι το φορολογητέο εισόδημά μου. Δεν έχει σημασία αν είμαι μισθωτός, συνταξιούχος, ελεύθερος επαγγελματίας ή «εισοδηματίας»: η όποια ιδιότητά μου (μία ή περισσότερες) αντανακλάται στο ύψος των εισοδημάτων μου, τα οποία θα πρέπει να φορολογούνται ως ποσά και όχι ως προέλευση. Ο διαχωρισμός των πολιτών σε διαφορετικά φορολογούμενες κατηγορίες αποτελεί ένα είδος επίσημου «ρατσισμού» που απλώς ενισχύει την αίσθηση της αδικίας εκ μέρους του κράτους. Τόσο δύσκολο είναι να σκεφθούμε απλά και τίμια;
