Κύριε διευθυντά
Δεν διάβασα απλώς, αλλά μελέτησα το («Κ», 5/4/2023) άρθρο σας για τη «Σβέλτη παρανομία, αργή Δικαιοσύνη». Και από το ύψος των τεσσάρων μηνών του εκατοστού πρώτου έτους μου, σας συγχαίρω. Επιτακτικό καθήκον μού επιβάλλει να επιστήσω τη σοβαρή προσοχή όσων εξακολουθούν, όπως και εγώ, να πιστεύουν στην αποτρεπτική των σφαλμάτων της εκτελεστικής εξουσίας, ισχύ της Δικαιοσύνης, να επεμβαίνει με τα ζωντανά μέλη της, άμεσα και αυστηρά, προς αποτροπή πραγμάτωσης των στόχων κάποιων βραδύτατων μελών της.
Χωρίς να αναφέρω ονόματα, αλλά μόνον αριθμούς αποφάσεων του Αρείου Πάγου, καθιστώ γνωστά τα εξής: Η υπ’ αρ. 98/2019 απόφαση δέχθηκε ότι τα 42.936 στρέμματα κτήματος δεν ανήκουν στο ελληνικό Δημόσιο. Η υπ’ αρ. 1119/2021 απόφασή του όμως δέχθηκε ότι τα δύο (2) στρέμματα άλλου κτήματος, της αυτής νομικής και ιστορικής κατηγορίας με το προηγούμενο, ανήκουν στο Δημόσιο. Και παρά την 70 ετών εμπειρία μου [τα 64 ως δικηγόρου και τα 4 ως δικαστικού ρεπόρτερ (μαθητής της αείμνηστης Ελένης Βλάχου) δεν μπορώ να ψευτοδικαιολογήσω αυτή την τεράστια διαφορά. Και η συνείδηση και το μυαλό μου βεβαιώνουν ότι τα δύο στρέμματα, συνδεόμενα, όπως είναι βέβαιο ότι θα συμβεί, με τρεις δήμους της νότιας Αττικής, θα αποδώσουν στα funds πολλά ευρώ. Θα προλάβω πάντως να υποβάλω όπου δει τις διαπιστώσεις μου. Επίσης και στην «Καθημερινή», χωρίς αξίωση δημοσίευσής τους, αλλά προς θέση τους στο αρχείο, όπου και τα παλαιά φύλλα της. Κάτι θα διδάξουν και αυτά που θα υποβάλω «αρμοδίως».
