Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το σχόλιο της εξαίρετης δημοσιογράφου σας Αιμιλίας Καλογεράκη με ημερομηνία 4/4/2023 για την παράσταση της 2ας Απριλίου στην Εθνική Λυρική Σκηνή, «…Την ίδια ημέρα, αλλά το απόγευμα στη διάρκεια παράστασης της κατάμεστης Λυρικής Σκηνής, τέσσερις (ναι 4!) φορές χτύπησαν κινητά τηλέφωνα, με τη μία φορά μάλιστα να μην το κλείνει κανείς και τα κουδουνίσματα να συνεχίζουν για ώρα αδυνατώντας κάποιοι να ακολουθήσουν έναν μοναδικό και απόλυτα λογικό κανόνα. Κλείνουμε τα τηλέφωνά μας στη διάρκεια κάθε παράστασης, από σεβασμό στους καλλιτέχνες αλλά και τους υπόλοιπους θεατές», θα ήθελα να προσθέσω τα εξής:
Δεν νοείται να πεθαίνει ο Βέρθερος στη σκηνή και να ακούγονται κινητά τηλέφωνα να χτυπούν, σακουλάκια από μπισκοτάκια να κάνουν τσίκι τσίκι και μπουκαλάκια νερού να κάνουν κρατς κρατς. Δεν νοείται στο ιντερμέδιο πριν από την τελευταία σκηνή, όπου η ορχήστρα εικονογραφεί μουσικά τον αυτοπυροβολισμό του Βέρθερου, να ανάβουν οι οθόνες των κινητών, και καλά επειδή η αυλαία είναι κατεβασμένη. Δεν νοείται να προσκαλεί η Εθνική Λυρική Σκηνή –αντιγράφω από το πρόγραμμα– «την κορυφαία μεσόφωνο της εποχής μας Ανίτα Ρατσβελισβίλι, η οποία θα αναμετρηθεί για πρώτη φορά στην καριέρα της με τον ρόλο της Σαρλότ» και να γινόμαστε συλλήβδην ρεζίλι με τέτοιον τρόπο.
Γιατί οπωσδήποτε, όλα τα κινητά, τα τσίκι τσίκι και τα κρατς κρατς ακούγονται και στη σκηνή, και σίγουρα ενοχλούν και τους καλλιτέχνες που δίνουν την ψυχή τους. Και υπάρχει κόσμος από κάτω που ανοίγει τη δική του ψυχή εκείνη τη στιγμή, που προσβλέπει και προσδοκά μια μέθεξη. Και είναι υποχρέωση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής να περιφρουρήσει αυτή τη μέθεξη, εκπαιδεύοντας το απαίδευτο κοινό.
